Dinsdag 5 februari
We zijn los van Bequia. Eindelijk weer opweg naar onbekende nieuwe plaatsen. We gaan naar St Vincent en in dit geval Wallahoobay waar de opnames gemaakt zijn voor de film The Pirates of the Carribean. De Dolfijn ligt er al, die is ons voor gegaan. We hebben een mooie snelle tocht er heen soms met 8 knopen aan de wind en dan schiet het lekker op. Alleen het laatste stuk moeten we op de motor, omdat de wind achter het eiland verstek laat gaan door de vrij hoge bergen. Als we binnen lopen varen als het ware zo de filmset op. Ziet er wel leuk uit, al moet je er niet aan denken dat ze er nu nog actief zijn. Er gaan al genoeg wilde verhalen over de huidige piraten, die hier nog af en toe denken dat ze hun gang kunnen gaan. Wij laten het anker vallen en meren met een lange lijn af aan een stuk steiger van filmset, niet te wild doen anders trekken we hem overhoop. We zijn mooi vroeg en kunnen nog even met een busje naar Kingstown, de hoofdplaats van dit eiland. Nu vind ik een ritje in de achtbaan op Waliby Flevo altijd wel leuk en spannend, maar dit kamikaze ritje is ook voor mij wat teveel van het goede. Met een busje waar in Nederland maximaal 9 personen in mogen zitten we nu met twintig en we rijden op een soort bergweg met haarspeldbochten langs de kust. De chauffeur rijdt t een hand hard tot zeer hard en we gaan nog net niet op twee wielen door de bochten. We zijn dan ook zeer blij als we op de bestemming levend aankomen. Al reed ie na een uitbarsting van de Dolfijnouders, de kinderen waren doodsbang, iets rustiger We bekijken het stadje en vinden het maar matig. Het ziet er onverzorgd uit, veel hangende mensen. Tja niet met hun nek in de strop zoals op de film, maar mensen die zich vervelen of gewoon niets te doen hebben. Na een tijdje rondgelopen en wat gewinkeld te hebben moeten weer een busje voor de terug reis oppikken. Scheuren met deze busjes is hier verheven tot een zekere cultus en probeer er dan maar eens een te vinden die niet met gillende banden weg rijdt. We vinden er één die er redelijk uitziet, geen uitgebouwde wielen en geen dikke uitlaat. De terugreis gaat nog hard, maar nu met slechts 12 mensen in de bus en niet op twee wielen door de bocht. Als we weer op de boot zijn moeten we wel even uitblazen.
Woensdag 6 februari
Sietse en ik gaan vandaag naar de lokale watervallen. Omdat we pas om tien uur uit kunnen klaren en dan direct weg willen, gaan we vroeg op pad Om 7.30 uur gaan we met de bijboot naar de wal op weg naar de falls zoals ze die hier noemen. We moeten een flink eind wandelen en dan kom je toch bij iets moois. We moesten wel even zoeken en aan locals de weg vragen, maar daar is het dan een prachtige waterval wel 200 cm hoog en wel 100cm breed! Wat een kletterend gebeuren en wat een teleurstelling voor ons, we hadden toch wel iets bijzonders verwacht. Dan maar terug naar de boot al is het nog maar half negen. Weet je wat, zegt Sietse, we lopen naar het volgende plaatsje en kijken daar even rond. Zo gezegd, zo gedaan en als we dan weer terug komen bij de douane om uit te klaren loopt er een mevrouw van de bewaking rond nog en die verteld ons dat de man van de douane alleen maar ’s middags van 5 tot 6 daar komt om in en uit te klaren. Gisteren hadden we het nog aan de man gevraagd hij zegt dat hij er van 10 tot 18 uur er zou zijn. Dat is balen wat nu de mevrouw verwijst ons naar het politiebureau in het stadje waar we vandaan komen. Dus wandelen we er nog maar een keer heen. Daar uitgeklaard krijgen wel een papier mee maar geen stempel in ons paspoort, we vragen de mannen van de politie er nog naar. Is dit wel voldoende? Ja hoor zo is het klaar. Wij weer terug naar de boot, anker op en naar het volgende eiland. St Lucia is 38 mijl varen. We moeten wel opschieten we willen er wel voor donker zijn. In het begin hebben we bijna geen wind maar een tijdje later moeten er zelfs reven in. Het waait hard maar aan de wind en met stroom schiet niet erg op. Op St Lucia moeten we een mooring oppikken, omdat je er niet mag ankeren, en een lange lijn op het eiland aan een boom vast binden vanwege de draaiende winden door de hoge bergen waar wij aan de voet van afmeren. Met behulp van een bootboy liggen we net voor het donker afgemeerd en daar zijn we blij mee. Kunnen we vannacht rustig slapen al liggen we wel behoorlijk te rollen.
Donderdag 7 februari
De dag begint goed. De ene na de andere bui trekt over. Wie zei ook weer dat hier altijd de zon schijnt?? Nu dus even niet. Overigens het is regelmatig bewolkt de laatste tijd, niet dat het erg is af en toe een beetje minder kan ook geen kwaad want we raken aardig doorgebakken en beginnen op negers te lijken. Maar om een uur of tien klaart het weer op en kunnen we weer in actie komen. We moeten naar het dorp om in te klaren, we varen er heen en gaan naar de douane. Ik sta binnen een kwartier weer buiten, maar Sietse heeft problemen. De formulieren van het vorige eiland zijn niet goed. Na veel heen en weer gepraat wordt het toch goed gekeurd en mag hij ook weg. We wandelen nog even door het plaatsje vinden eindelijk weer eens lekker vers boord wat ook nog goed smaakt, en gaan tevreden naar de boot. ’s Middags nog met 2 Dolfijnkinderen gesnorkeld bij de rotsen. Het is er erg mooi en we genieten. Hier zie ik voor het eerst allerlei koraal groeisels op de rotsen Op een afstandje lijkt het wel jaren 70 keramiek, maar het is beeldschoon . Ook weer andere visjes, wat een kleurenpracht zo onder water.
Vrijdag 8 februari
Vandaag met een bootboy een afspraak gemaakt voor een bezoek aan de Botanische Tuin, watervallen met warm water, en de zwavelbronnen. Een taxi busje zou ons overal naar toe brengen en we konden er de hele dag gebruik van maken. Op het afgesproken tijd stip komt de bootboy ons op halen en brengt ons naar het busje en die brengt ons naar de Botanische tuin wij gaan rond kijken en we spreken af dat hij ons na 40 minuten weer op pikt kan hij in tussen nog ritjes doen. Dat vinden we prima, we genieten van de prachtige bloemen en planten in de tuin, werkelijk schitterend. Op het afgesproken tijdstip staat hij er weer en brengt ons naar de warme watervallen. We hebben zwemkleding mee, dan kunnen we er lekker onder staan en in de hotwaterpools gaan liggen, echt bloedheet. Na een uurtje hebben wij het bekeken zouden we naar het volgende punt gaan de zwavelbronnen, het busje is wat later maar dan brengt hij ons daarheen. Ook daar vertoeven wij een uur en dan hebben we ook dat weer bekeken. Wanneer we bij de parkeerplaats komen staat het busje al weer klaar. Goed geregeld, kunnen we nog mooi naar de hoofdstad van het eiland want we kunnen de hele dag gebruik maken van de bus. Als we dat aan de chauffeur vertellen zegt hij; dat kost 150 US $ extra. Ik zeg hem dat de afspraak is dat we de hele dag met het busje overal naar toe kunnen voor de afgesproken 150 US$. Dat was de deal. De man zegt dat het alleen geld voor de plaatsen die al aangedaan hadden dat zat in de prijs en daar hadden we de hele dag over kunnen doen. Als we verder willen, moeten we extra betalen. Ondanks veel getelefoneer met de bootboy, waar we de afspraak mee gemaakt was, komen we er niet uit. De chauffeur brengt ons terug naar het plaatsje en wij gaan even wat eten om af te koelen. Dan komt bootboy Silvester aan gelopen om de zaak te beslechten. Dat worden verhitte gesprekken met een hoop gedoe, uiteindelijk betalen we hem toch maar het grootste deel van de afspraak en houden nog wat geld achter zodat hij ons naar de boot terugbrengt eind van de middag. Wij pakken de lokale bus naar de hoofdstad. Die brengt ons heen en terug voor 106 EC$ of te wel 35 US$, dat is heel wat anders dan 150, die de anderen wilden hebben. Aan het eind van de middag gaan we weer terug met de bootboy die ons met een slakkengangetje weer aflevert bij de boten en we betalen hem de afgesproken rest. Dit is echt het gedoe hier. Alle afspraken moet je helder maken anders betaal je de hoofdprijs. Ook met de was ,die we lieten doen waren we vergeten van te voren af te spreken wat de prijs was. Tja dan kost een wasje €25. Het was wel heel schoon!
Zaterdag 9 februari
Vandaag gaan we naar het noorden van het eiland in de Rodneybay. Het is een mooie baai die een goede bescherming biedt tegen de noordoostelijke winden. Alleen is de naam van de baai besmet, doordat hier een aantal jaren geleden een Nederlandse vrouw is verkracht door plaatselijke vissers. Als ik opsta zie een rastaman met een kano boven onze lange lijn die naar de wal ligt, rommelen. Ik sta een tijdje naar hem te kijken en dan vertrekt hij. Een tijdje later merkt Albertien dat we gedraaid liggen met de boot De rastaman heeft de lijn dus toch losgemaakt en hij is weer in de buurt. Ik roep hem toe en vraag waarom, maar hij zegt; relax man, I will help you! Nou nee, we doen het zelf wel en gooien de bijboot in het water. Ik roei naar de kant en haal onze lijn en ook die van de Dolfijn op. De rastaman lijkt zo te zien onder de drugs te zitten. Ik ga nog even met Sietse vers brood halen in het dorp en een uurtje later vertrekken wij. De tocht er naar toe is goed te doen. Wel een stevige wind maar in luwte van het eiland is het goed te doen wel af en toe valwinden van 30 knopen maar dan de zeilen een beetje lozen en dan kunnen we ze goed onder controle houden. Het is een heerlijke zeildag. Je weet dat het makkelijk haalbaar is in een dag en dan een lekker windje erbij. Helemaal goed. Wij liggen bij het Fort en dat wordt als veilig aan gegeven in de pilotboeken. Aan het eind van de middag ga ik met de mannen van de Dolfijn naar de wal. We beklimmen de bergen van het fort en hebben daar een mooi uitzicht over de zee. Ik ga met Jolanda bij het strandtentje een glaasje wijn drinken Kunnen we eindelijk weer eens bij kletsen. Een rustig gesprek zonder mannen en kinderen, zodat we het ongestoord over wat ons bezighoud kunnen hebben. Moeten we vaker doen.
Zondag 10 februari
Vandaag gaan naar Martinique en wel naar Forte de France. Er staat nog een stevige wind als we vertrekken uit de baai. Uit voorzorg zetten we twee reven in het grootzeil en één in de Genua dan moet het kunnen. Als we uit de luwte van de rotsen komen, merken we dat er nog een fikse wind staat en ook een hoge deining, maar de snelheid van de boot is goed. De zeeën zijn wel hoog en slaan af en toe tegen de zijkant van het schip waardoor er water aan dek komt en zo beginnen we aan de tocht van 35 mijl naar het volgende eiland. We maken mooie vorderingen en leggen 27 mijl in vier uur af met een knik de schoot pas als we onder het eiland komen nemen de golven wat af en staan af en toe de zeilen te klapperen. Maar als we de hoek om komen bij Forte de France, poeiert de wind ons met 30 knoop tegemoet. Gelukkig is het dan nog maar een klein stukje of te wel een uurtje varen, dan kunnen we in baai aan de voet van het fort Louis ons anker laten vallen en terugkijken op een lekkere zeiltocht. Later komt ook de Dolfijn binnen en gaan we gezamenlijk met de bijboten naar de wal om de stad te verkennen. We wandelen door een verlaten stad. Tot onze stomme verbazing is alles hier gesloten op zondag en zijn er bijna geen mensen op straat. Wat ons verder opvalt is dat dit eiland totaal verschillend is vergleken bij de vorige eilanden. Het is Franstalig, het verkeer rijdt rechts en het ziet er goed verzorgt uit vergleken met de andere eilanden. Je kunt er met euro’s betalen en de prijzen zijn ook europees dus duur en dat is weer even wennen. Maar je kunt ook weer alle lekkere dingen krijgen die wij al in tijden niet geproefd hebben yoghurt, kwark, stokbrood, gebak en nog meer lekkere dingen.
Maandag 11 februari
Een goed begin, ik ga hardlopen, dat was weer hard nodig, daarna natuurlijk eerst vers stokbrood gekocht en mee genomen aan naar de boot. Dat wordt smullen met het ontbijt, vervolgens gaan we inklaren en winkelen in een stad die gisteren nog dood leek maar nu springlevend is en gezellig druk. Ergens een lekker bakje koffie met gebak gehaald en inkopen gedaan. Terug aan boord nog wat aan gerommeld, bij een buurboot naar de elektrische installatie gekeken daar waren problemen mee en dan is ook deze dag al weer voorbij. Het is eerlijk gezegd wel even rustig, geen bootboys en geen verkopers die je aanklampen, maar gewoon een winkel in met vaste prijzen of op de markt rustig om je heen kunnen kijken. Actief ondernemerschap is te prijzen alleen vind ik het hier wel eens te veel van het goede.
Dinsdag 12 februari
Auto’s gehuurd. Twee maar liefst, want we zijn met zeven man en dan is één te klein en een busje te duur. We gaan het eiland verkennen. We bezoeken eerst een kerk en een botanische tuin en dan begint het te regenen en dat blijft het doen tot we over de bergrug aan de andere kant van het eiland komen, daar krijgen we weer mooi weer. We rijden kriskras over het eiland, bezoeken een museum over koffie en chocolade en een rum fabriek maar dat viel alle beide een beetje tegen. Gaan nog naar Le Marin aan de andere kant van het eiland. Dit is het watersport centrum en ongelooflijk druk. Dan gaan we huiswaarts, daar aan gekomen besluiten nog uit eten te gaan bij een pizzeria. Helaas, dat was een grote afknapper! Het eten was niet gaar, de bediening slecht, we kregen niet allemaal te gelijk te eten, de een had het al op en een ander moest nog krijgen. Maar je moest alles van te voren betalen, dus kan je ook niet zeggen, hou het maar dus dat werd slikken of stikken. Dan maar eten en naar de boten. We kunnen met wat passen en meten net met zijn zevenen in een bijboot en die komt dan nog vooruit ook al is het langzaam.
Woensdag 13 februari
Boodschappen in het groot gehaald, want we hebben nog de beschikking over de huurauto’s tot 10 uur. Dus om half acht naar de wal om in te slaan bij een grote supermarkt vooral. De auto is vol geladen en brengen we alles in de bijboot naar Zeezot, die nu 3 cm dieper ligt, maar wij en de Dolfijn hebben weer voorraad. Tijdens de koffie, kijkt Albertien achter de boot en ziet dat Watervlo, onze bijboot, er alleen vandoor gaat. Ik bedenk me geen moment, kleren uit en er achteraan. Dat is nog een hele zwempartij en hij drijft harder weg dan je wilt. Maar ik krijg hem te pakken, klim aan boord en vaar weer terug. Na deze grap ga ik het elektra aan boord veranderen De koelkast doet het heel vaak niet. Na onderzoek blijkt dat de spanning op de motor van de koelkast maar 10.4 volt i.p.v 12, geen wonder dat hij niet wil starten. Ik maak dikkere draden van de accu’s naar het knoppenpaneel. Nu staat er in ieder geval bijna 12 volt op de motor en draait hij beter dan hij ooit gedaan heeft. Intussen zien we tot onze grote verbazing de bijboot er weer vandoor gaan. Niet te geloven en het waait nog hard ook! Ik geef een schreeuw naar Sietse, die een eind verder ligt maar mij gelukkig hoort en hij haalt Watervlo weer op. Dan gaan we anker op. We vertrekken naar bovenkant van dit eiland om morgen om 06.00 door te varen naar Dominica. Wanneer we aankomen op onze ankerplek St.Pierre laten we het anker vallen. Eerst denken we dat we goed liggen, maar uiteindelijk ankeren we zeven keer voor we goed liggen. Met ons oude vertrouwde stokanker blijft de boot hangen. Maar wij en alle schepen om ons heen liggen erg achter het anker te draaien, dat wordt een onrustige nacht. Ik hoop dat we een beetje kunnen slapen.
Donderdag 14 februari
Half zes de wekker loopt af, opstaan! We gaan vroeg op weg naar Dominica. Het is een afstand van 60 mijl en dat willen we bij daglicht afleggen om reden dat het stevig waait. Op de ankerplek merk je er niets van achter de grote bergen maar als we om de hoek van het eiland komen des te meer. We hadden uit voorzorg al dubbel gereefd maar er staat een bak wind waar je stil van wordt. We stuiven er met een gang van negen knopen doorheen op weg naar Dominica. Er staan hoge zeeën tussen de eilanden en er komt regelmatig water aan dek door golven die tegen de zijkant van het schip aan slaan. Als we halverwege zijn komt er een zware bui opzetten waar veel regen en harde wind (42knts= windkracht 9) uit komt zodat ik het derde rif in het grootzeil zet. Tien minuten later moet het grootzeil naar beneden. We kunnen schip niet meer onder controle houden. Nu varen we verder onder een half gereefde Genua en dat gaat goed. Het waait hier vaak hard windracht zes tot zeven is normaal. Thuis zouden we met z’n wind in de haven blijven liggen. Hier ga je en het went. Ik geniet ook van zoveel woestigheid. Wel is door al die wind de Wakendoog-wimpel helemaal kapot gewapperd. Ik heb hem vervangen door een Terschellinger vlaggetje. Neem wel weer een nieuwe mee in maart. Als de buien weer overgewaaid zijn, kunnen we weer meer zeil zetten en komen we in de luwte van het eiland. Een stuk verder moet de motor er een tijdje bij, omdat de wind achter de bergen helemaal is weggevallen, om een even later met volle kracht tussen de bergen door te tetteren. Dit zijn de nadelen van het in de lijzijde van de eilanden zeilen. Uiteindelijk komen we na deze heftige, maar snelle overtocht aan in Portsmouth, Dominica waar we een goede ankerplek zoeken en de spijker er in gooien. We hebben het stokanker nog aan de ketting zitten van de vorige actie en nu dient zich een nieuw probleem aan, de bodem hier bestaat uit los zand. Het stokanker heeft te weinig houvast en krabt, weer anker op en opnieuw proberen, hij lijkt te houden. Als we in bed liggen piept het ankeralarm en ja hoor we liggen vlak voor de achterbuurman, hup motor aan anker op met de hand deze keer want de lier heeft het weer begeven en opnieuw ankeren. Het wordt een onrustige nacht.
Vrijdag 15 februari
We gaan eerst inklaren waren gisteren hier te laat voor binnengelopen. De douane zit een eind verderop aan de baai zodat we er maar met de bijboot heen varen. Na enig zoeken vinden we ze in een achteraf gebouwtje. Het inklaren gaat vlot en we mogen hier twee weken blijven. Nu zijn we dat niet van plan, maar we hoeven niet uit te klaren dat is bij deze meteen geregeld. Terug aan boord hoor ik van Albertien dat het anker weer gekrabt heeft. De lier is nog defect en nu moeten we zoals gezëgd het anker op de hand binnen halen. Dat heeft Albertien in haar eentje gedaan en ze heeft daarna opnieuw geankerd. Wat heb ik toch een handige vriendin, ik ben trots op haar. En ik geniet ervan weer eens iets spannends alleen te doen en te merken dat ik het nog steeds kan. Nu we weer goed lijken te liggen ga ik meteen de ankerlier repareren door de nieuwe motor, die we sinds Cran Canaria al aan boord hebben, te monteren. Deze klus is snel geklaard en nu doet de lier het weer goed. Toch zijn we er niet gerust op dat we goed liggen en daarom pikken we een mooring op. We gaan zo een tocht maken op de Indian river en dan willen we niet het gevoel hebben dat de boot er alleen van door gaat. De tocht op de rivier is bijzonder. De man die ons rondvaart, vertelt veel over de rivier en zijn bijzonderheden. Wij zijn weer een stuk wijzer. Door dit tevreden gevoel hebben we gelijk bij deze “bootboy”, een man van in de veertig, een bustoer geboekt voor morgen over het eiland. Na de rivertour gaan we terug naar de boten. Bij de Dolfijn borrelen we nog even na. Ik kijk meteen even de watermaker na. Hij heeft altijd startproblemen. Dus systematische alles nalopen om dan te ontdekken dat de lagedruk aanzuigpomp geen vacuüm heeft zodat er geen buitenboordwater aangezogen wordt. De pomp gedemonteerd en nagekeken. We kunnen er niet zoveel aan vinden mogelijk zand tussen de kleppen zodat ze niet goed sluiten. Enfin na montage en ontluchten doet hij het weer goed en is iedereen weer tevreden. Albertien en Jolanda hebben ondertussen een maaltijd gemaakt uit beider voorraad. Na de Irish coffee wordt het tijd om te gaan slapen.
Zaterdag 16 februari
Voor onze rondrit over het eiland ga ik met Sietse en Eldert eerst nog even brood halen in het dorp, maar de bakker had het nog niet klaar dat wordt wachten. Wij gaan geldtrekken bij een bank die een heel eind verder zit. Dat wordt een fikse wandeling in de regen ik heb een zeiljack bij mij en trek die aan. Nu word ik niet nat van de regen maar van het zweet want het is buiten vochtig warm. Door al het gedoe komen we te laat terug aan boord met ons brood. Even snel eten en dan naar de wal want het busje staat al te wachten. We krijgen een uitgebreide rondrit met informatie over het eiland. De jonge chauffeur is niet een echte prater, maar vertelt wel het een en ander. Als we na een hele dag toeren weer terug komen in het dorp zijn we toch heel erg gecharmeerd van het eiland. Het is nog ongerept en ziet er prachtig uit, en Sietse en ik krijgen al wilde plannen om hier grond te kopen, dat is nu nog erg lucratief een 1,6 hectare voor 30.000 euro inclusief een bananenplantage. Hebben we in ieder geval wat te eten en het is een goede belegging houden we ons zelf voor. Ik slaap er eerst nog maar een nachtje over. We gaan vandaag met ons vieren uit eten. Eerst de kinderen laten eten, die dan achter een DVD film zetten en dan kunnen wij, Albertien, Yolanda, Sietse en ik, lekker rustig eten bij een Zwitser, die hier een restaurant aan het strand heeft. Het eten is prima, maar de zandvlooien hebben zich ondertussen aan ons te goed gedaan en nu zitten we onder de beten. Terug aan boord nog even een bakje koffie en dan zeggen de dames dat ze moe zijn van de hele dag reizen en graag naar bed willen. Sietse en ik zijn er nog niet aan toe dus stel ik om nog even te gaan swingen bij de strandtent van Big Papa, want daar is een DJ. Nu kan ik in bed gaan liggen en me ergeren aan de harde muziek of gewoon zelf mee swingen met de plaatselijke bevolking. Nou wij hebben ons er prima vermaakt. Zij het dat ik nog twee dagen doof was van de erg harde muziek. En dat Joop niet helemaal begrepen had dat ingaan op een bepaalde manier van dansen hier betekend dat je wel met de desbetreffende dame naar bed wilt. Oei! Narrow escape?
Zondag 17 februari
Eerst even bijkomen van het swingen dan een ander van Sietse geleend anker monteren in de hoop dat die het wel goed doet. We drinken nog even koffie met de Dolfijntjes die blijven hier nog even plakken. Wij moeten verder anders halen we St. Maarten niet op tijd voor Albertien. We hadden nog graag een paar dagen hier willen blijven. Maar op naar Guadeloupe! Weer Frans eiland. Toch wel heel apart die afwisselend Franse en Engels sprekende eilanden. Met name de Franse eilanden zijn veel meer ontwikkeld doen zelfs Europees aan, erg raar. We gaan eerst naar een paar kleine eilanden onder Guadeloupe en blijven er een nacht liggen. Als we aankomen staat er een stevige noordoosten wind met nogal wat zwel op de ankerplaatsen maar we vinden een mooie plek tussen wat andere schepen ons geleende anker doet het perfect gelijk goed vast en wij gaan lekker snorkelen. Prachtig. Daarna eten en van de vallende avond genieten. De wind gaat ook liggen, wat wil mens nog meer! Nou dat merken we al gauw, ieder schip begint zelfstandig achter zijn anker te tollen en wat eerst zo goed leek wordt nu een ramp. We liggen allemaal te kijken of het wel gaat maar uiteindelijk tegen het eind van de avond durven we het voor de nacht niet aan en verleggen het schip, zelfs drie keer voor we tevreden zijn. Als we dan liggen begint een ander schip onrustig te worden het ligt te dicht bij het rif en verlegt zijn schip maar komt nu te bij ons te liggen, hij weer anker op en verderop de spijker er in wat een gedoe. Ook ’s nachts een aantal keer er uit geweest om te kijken of het goed gaat en dat valt wel mee maar je nachtrust is verstoord.
Maandag 18 februari
We vertrekken al bijtijds naar Guadeloupe en gaan naar Basse Terre, een plaats met een echte jachthaven. Dat is een tijd geleden, dat we daarin gelegen hebben. Maar we hebben gewoon zin om op een plek te liggen aan vier touwtjes zonder gedoe ’s nachts en gewoon lekker rustig slapen. Als we de haven in varen zien een verpauperde haven waar als even gammel lijkt zowel de steigers als de boten. Een paar geleden is hier een orkaan overheen geraasd. De wonden die hij heeft geslagen, zijn nog steeds niet genezen en niets duidt er op dat dit binnenkort wel gaat gebeuren. Wij vinden in elk geval een plekje naast twee catamarans en mogen er blijven liggen voor één nacht, wel op eigen risico en dat is ook wel duidelijk te zien aan de steigers, die van door/ of wegezakt beton zijn. Dan gaan we op zoek naar de douanes maar die geven niet thuis de dame,die open doet zegt misschien van middag om drie uur of anders morgen om zeven uur. Oke dan gaan we eerst het plaatsje Basse Terre verkennen Dat is gauw gebeurt, het stelt niet veel voor. We nemen een regionale bus (het is een zeer oude Mercedes bus waar de chauffeur met een stuk touw de deur voor zijn passagiers opent en sluit) en rijden mee tot Marigot maar ook dit stelt niets voor en omdat we op de volgende bus moeten wachten gaan we in een restaurant dat allerlei prijzen heeft gewonnen eten en het smaakte goed. Na dat we getafeld hebben wachten we op de eerst volgende bus of verder, of terug naar het vertrekpunt. Het wordt terug naar het vertrekpunt en daar aan gekomen is het nog een stuk lopen. Maar we zien weer een oude bus staan die de goede richting uit gaat zodat we daar instappen. We missen het uitstappunt en blijven in de bus zitten tot zijn eindpunt. Deze bus is mogelijk nog ouder dan de andere bus, het is een avontuur om met dit museumstuk te rijden. Eigenlijk vind Joop rijden met deze bussen veel leuker dan met de modernere. We komen na een mooie rit door de omgeving in Trois rivieres uit. Doen daar wat boodschappen en stappen in een zeer moderne bus weer terug naar huis. We vergeten het archeologisch centrum te bezoeken en lezen als we weer aan boord zijn dat het heel bijzonder moet zijn dom, dom, dom.
Dinsdag 19 februari
We gaan weer verder naar een baai in het noorden. Eerst nog maar eens langs de douane, die er nooit is. Als ik er om zeven uur heen wil, giet het van de regen dus nog maar even wachten. Wisten jullie dat het zoveel regent in de Carieb? Eigenlijk krijgen we dagelijks één of meerdere buien over ons heen. De meeste regen valt in de vroege ochtend maar ook wel overdag, en dan praten ze hier over het droge seizoen dat loopt van december tot aan mei, moet je nagaan. Daarna begint het natte seizoen nooit geweten dat het hier zoveel regent, maar aangezien dat de eilanden prachtig groen zijn is het wel te begrijpen. Nog even afrekenen bij de havenmeester. Hij zegt geef maar 10 euro dan is het oké. Voor ons een koopje, volgens mij gaat het zo zijn broekzak in, maar dat is mijn zorg niet en de haven was ook erg slecht uitgerust dankzij de hurricane. We vertrekken met een mooi lopend windje maar dat duurt niet zo lang er komen val winden over de bergen met af en toe 35 knopen wind dat betekend windkracht 8 we hadden uitvoorzorg de Genua al gereefd maar moeten hem nog verder indraaien anders lopen we uit het roer. Na een snelle trip komen we bij Pigeon Island waar de bekende Gousteau veel onderwater opnames gemaakt heeft. Ook wij gaan hier snorkelen. Het is een mooi gebied vooral vlak tegen de rotsen zien we veel grote vissen. Na de lunch weer door nu naar de bovenste baai Deshaies hier voor anker en dan nog eventjes het dorpje om boodschappen te doen. Het is een leuke plaats ziet er verzorgt uit. En natuurlijk hebben we ook hier een bezoek bij de douanes afgelegd maar ook hier zijn ze weer niet op hun plek. Misschien morgen? We kopen hier ons eerste echte souvenir, een prachtig gedraaid houten vaasvorm met een mooie decoratie.
Woendsdag 20 februari
Vroeg op. Eerst naar de douane. Om zeven uur staan we op de stoep maar weer geen kip te bekennen en op een aanplakbiljet staat dat ze van 06.00 tot12.00 aanwezig zijn op woensdag maar helaas, en ik ben het zo zat dan maar zonder stempel verder. Echte kippen lopen hier op de meeste eilanden overal los rond. Op naar Antiqua 7.30 anker op en weg wezen! Het is nog rustig in het luchtruim. We hebben vannacht dan ook goed geslapen zonder gedoe. We varen op de motor de baai uit, kunnen we de accu’s bijladen en de koelkast aanzetten. Om de kop van het eiland trekken we de zeilen omhoog. Het waait niet hard, het kan wel zonder reef en ik heb het nog niet gezegd of er komen witte koppen op het water en het begint me te poeieren. 33 knopen wind, dat is dus tegen de 8 beaufort. Hup, twee reven in grootzeil en genua en daar stuiven we weer heen. We moeten ongeveer 45 mijl varen. De zee bouwt zich snel op en we krijgen veel water over maar dat is niet erg, alle luiken zitten dicht. Het gaat fiks te keer en de wind varieert tussen de 20 en 35 knopen. Als we al een eind op weg zijn controleert Albertien het binnn nog maar even, alles het gaat zo te keer. Dan hoor ik een noodkreet uit voorschip! De douche staat vol water en stroomt zelfs over hoe kan dat!!!!? Het raam van de douchecabine had ik gisteren op de ventilatie stand open gezet en ben vanmorgen hem vergeten dicht te doen. Stom, stom! Omdat er zoveel water is gekomen, is er via de douche ook een heleboel onder de vloer gelopen daardoor staat er een fikse laag water in. Leegpompen lukt ook niet, omdat we zo scheef gaan, dat het water in het gangboord staat, dan maar met de maatbeker de boel leeghoezen. Het is een hele klus. Alle handdoeken die in de kasten lagen zijn drijfnat dat is balen. Tot overmaat van ramp gaat de windgenerator aanlopen tegen de steunbuizen, hij is losgeraakt en naar beneden gezakt. En dan moet ik op zo’n ruwe zee achter op de hekstoel gaan staan, de ronddraaiende propeller ontwijken en de buis omhoog schuiven. Het lijkt wel een circus attractie. Dit moet ik niet te vaak doen kost me vingers als ik niet oppas. Na zes uur in deze heftige zeeën gevaren te hebben lopen we Antiqua aan. In Englisch Harbour vinden in deze zeer drukke haven een goede ankerplek. Ik ga meteen naar de douane om in te klaren. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Albertien moet meekomen en zelf te tekenen, dat mag ik niet voor haar doen. Als dat geregeld is gaan we aan boord de natte spullen spoelen en drogen, en het schip uit soppen. Dit was me het tripje wel, maar verder is alles goed gegaan.
Donderdag 21 februari
Heerlijk uitslapen van morgen. We zijn er wel een paar keer uitgeweest vannacht omdat het ankeralarm afging. Dit kwam niet omdat we aan het krabben waren, maar omdat we hier vreselijk liggen te tollen. Of zoals Joop zegt~ we liggen te draaien, als een drol in de pot. Eindelijk weer eens gewoon lekker liggen tot half negen en dan rustig wakker worden. Na de koffie gaan we de boot helemaal soppen alles is nat van het zoute water dat gisteren binnen gekomen is. Ook zand en stof onder de vloeren maken de boel vies dus eerst maar alles schoonmaken, de handdoeken uit onze voorraadkasten uitpakken en uit spoelen. Alles is zout! Het is al met al een hele dag werk. Maar dan blinkt de boot er weer over en weten we weer precies wat we aan schoonmaakmiddelen voor lijf en goed aan boord hebben. Er komen volgens afspraak een stel Engelsen binnen op Stream Spirits, waar we samen tijdens de overtocht naar Barbados radiocontact mee gehad hebben. Dat is erg leuk, kunnen we samen weer bijkletsen en dat doen we ook onder een borrel aan het eind van de middag. Ook zij hebben de nodige pech opgelopen van koelkastmotoren, stuurautomaat en stroom voorziening. Zo heeft elke wereldomzeiler de nodige problemen onderweg en vind hij daar oplossingen voor of door iemand in te huren of het zelf te doen of???
Vrijdag 22 februari
We zouden weer vertrekken naar de volgende haven maar we hebben hier een goede ankerplaats. Daarom blijven we hier en gaan we straks met een busje naar de hoofdstad st. John en naar Jolly Harbour. Eerst nog eeeeeeven (nee dit is geen tikfout) maar dat eeuwige even wat dan ineens een uur of zo wordt, want het valt altijd tegen. In dit geval is de tekst voor de site bijwerken. Ik schrijf hem en Albertien maakt hem leesbaar voor jullie. Dat laatste kost altijd meer tijd dan mij lief is, kennelijk schrijf ik te slecht. Maar eindelijk is het zover de tekst is wederzijds goed gekeurd en kan in een internet café op de site gezet worden. We gaan met de bijboot naar de wal meren hem af en brengen we gelijk ons afval naar de container, Hier op Antigua hebben ze daar wel heel bijzondere containers voor, want als ik de klep open en de zakken er in wil gooien, zie tot mijn verbazing dat er vier geiten in staan te grazen dat vind ik nog eens milieu vriendelijk verwerken. Daarna pakken wij de bus naar de stad. Het reizen met openbaar vervoer vinden we alle beide één van de leukste dingen, gewoon met de lokale bevolking reizen naar de plekken waar je naar toe wilt. Zo zien we altijd weer een hele boel van het eiland waar we zijn en dat maakt het juist interessant, ontmoetingen met het dagelijkse leven. Bovendien kost het hier bijna niets. Zeker als je geen taxi pakt, want dat kost het viervoudige van een busje. Hier rijden mini busjes waar 20 man in gaan in plaats van de 9 bij ons. 80% is van Toyota die daarmee het leeuwendeel voor zijn rekening neemt. Dit geldt voor alle landen waar we toe nu geweest zijn. Voor mij heel herkenbaar ook ik had reed altijd in die busjes. We hebben vandaag groente en vlees gekocht op de markt. Een kilo varkensvlees voor omgerekend 1,50, een kam bananen 1.25. Een ananas is ook hier duur: 5 euro. De grootste stunt is dat we ergens in de bus of op de markt een tas met al dat lekkers hebben laten staan. Stom hé? We hopen maar dat iemand het gevonden heeft en er lekker van eet. Nu is dit verliezen niet zo erg, ware het niet dat we onze Engelse buren van Stream Spirits uitgenodigd hebben om te komen eten. Dus race ik nog gauw even naar de lokale supermarkt om nieuw eten scoren en na ongeveer de halve vriezer te hebben uitgepakt en weer ingepakt te hebben, lukt dat. Het diner was zeer geslaagd, wij en onze gasten waren zeer tevreden over het eten en we hebben een gezellige avond.
Zaterdag 23 februari
Gisteren te lui om af te wassen en dan ben je de volgende dag de klos. Maar omdat we stroom moeten draaien hebben we warm water van de boiler, kunnen we afwassen en tevens de boel opruimen. Als dat klaar is gaan we uitklaren. Immigratie gaat vlot, maar de man van de douane is lunchen. Ons wordt geadviseerd ook maar ergens iets te gaan drinken en over een half uur terug te komen. Zo werkt dat dan hier. Geen punt gaan wij ook maar lunchen, dan hoeven we vanavond ook niet meer te koken, want we. vertrekken om een uur of 3 en varen vannacht door naar St Maarten, dan komen we er morgen in de ochtend aan en dat is wel zo prettig. Zo gezegd zo gedaan. Nou de douane stelt niets voor. Als we er heen gaan hij geeft ons een papier terug dat we bij het andere loket ingeleverd hebben en dan we mogen weg. Snap jij het, snap ik het. Soms is het net theater, waarin iedereen van een grote rolvastheid getuigt. Het waaide vanmorgen nog hard maar nu is wind afgenomen. Dit was ook voorspeld, maar het valt altijd weer mee als het uitkomt. Anker lichten en vertrekken uitgezwaaid door Stream Spirits. Vanaf nu kunt u verder lezen in de categorie ST MAARTEN