Dinsdag 25 september
Hoera! Albertien is morgen jarig. Ze kan het getal nog omdraaien, ik niet meer. We vieren het uitgebreid. Met z’n tweeën we doen er drie dagen over, zo blijkt achteraf. Beter te vaak een feestje dan geen feestje, aldus de jarige. Eerst besluiten we het vandaag te vieren, omdat we in een leuke stad liggen, nl. Real Vila da Santo Antonio en daar willen we nog even van genieten. S’middags met de pont de rivier over gestoken en dan sta je in Spanje. Ayamonte, daar rondgelopen, het stadje en de omgeving van bovenaf bekeken en in de avond om 8 uur weer terug. Uit eten wordt ‘m niet vandaag. Liever lekker in de kuip met een glaasje wijn, soepje, broodjes en lekkere kaasjes. Is ook verjaardagseten volgens Albertien.
Woensdag 26 sept.
De echte verjaardagdag. We zijn weer onderweg, maar we vieren het toch met taart en bloemen en vanavond uit eten in Mazagon. Het is vandaag niet een lange trip in mijlen, maar wel in tijd. Vanmorgen half tien vertrokken en om zes uur hier aangekomen. Veel licht weer dus weinig wind, ook nog een paar uur gemotord, maar met onze licht weer passaat zeilvoering of te wel de blister aan lij en de genua aan loef met de boom er in, gaat het toch lekker. Helemaal tevreden komen we hier aan tot we ons aanmelden. Op de jachthaven is de dame van de receptie waarschijnlijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Ze is eindeloos aan het telefoneren en als ze me eindelijk te woord staat heeft ze er duidelijk geen zin in. Na invullen van alle formaliteiten mogen we een box in, wel helemaal aan de andere kant van deze zeer grote jachthaven. Een wandeling naar douche of toilet kun je wel vergeten, kost een kwartier. Maar het is maar voor één nacht en we willen immers uit eten voor Albertien haar verjaardag. Helaas, alles in de buurt is dicht of ongezellig en de rest is te onbestemd ver weg. Conclusie: We gaan gewoon aan boord eten. Nou kunnen we toevallig allebei lekker koken dus het wordt scampi’s met wokgroente en pasta. We smullen er lekker van. Het uit eten houden we wel te goed. Albertien is helemaal gelukkig met alle mailtjes, smsjes en telefoontjes en ook wel wat verdrietig. Vandaag mist ze haar andere dierbaren extra.
Donderdag 27 september
Bestemming is Cadiz. We hebben daar met de bemanning van de Dolfijn afgesproken om van daar uit samen naar Marokko te varen, omdat het inklaren en alle formaliteiten misschien sneller gaat met z’n tweeën dan alleen. Althans dat denk ik, we zullen het ontdekken. Eerst maar naar Cadiz. Het begint goed. Tenminste als we aan het varen zijn. Daarvoor kreeg Albertien de douche niet aan de praat. Nee, dat moest met een knop in de grond vertelde de havendame haar stralend achteraf, toen ze melde dat de douches het niet deden. Deze variant op de douche-systemen hadden we nl. nog niet gehad. We varen dus in aanvang langs de kust met een lekker windje. Eenmaal op zee valt de wind weg, motor aan, blik op oneindig, verstand op nul. Zo varen we een aantal uren, dan komt er een beetje wind. We kunnen zeilen en daar gaan we weer, lekker ontspannen. We lopen tegen 19.00 uur de haven binnen en worden verwelkomt door de fam. Sijperda van de Dolfijn. We meren af, kletsen bij en gaan de stad in om Albertien haar verjaardag( 3de dag!) af te ronden met uit eten. We vinden een plein waar het gonst van de stemmen van alle mensen om ons heen. Gezellig, het klinkt als muziek in onze oren. Daar lekker maar eenvoudig gegeten op een terrasje midden tussen de locals, dan nog even rondgewandeld. Op de terugweg naar de haven staan we even stil bij de brassband, die in de buitenlucht ergens onderweg naar de nogal afgelegen liggende haven aan het oefenen is. Klinkt soms goed, maar nog even oefenen kan geen kwaad.
Vrijdag 28 september
We gaan vandaag met de bus naar Sevilla. Deze stad staat al jaren op het verlanglijstje van Albertien en nu zijn we in de buurt, dus gaan we. De rit met de bus duurt 1uur en 50 minuten maar dan staan we in een schitterende stad met nog tig duizend andere mensen. Heel gezellig en ook heel commercieel maar dat weet als je er heen gaat. We bezoeken de enorme kathedraal en beklimmen de klokkentoren. Dat laatste levert ons een prachtig uit- en overzicht op de stad op. De klokkentoren is ooit deels als minaret gebouwd. Moorse invloeden vinden we zeker ook terug in de Real Alcazar, die we na een pauze met een pilsje op een gezellig druk plein, bezoeken. Verder lopen we wat door de stad en vermaken ons prima. Worden zelfs nog onverwachts op de kiek gezet door de Dolfijntjes, die hier ook vandaag zijn. De laatste bus gaat om negen uur terug, dat komt mooi uit zijn we niet te laat weer terug, maar het pakt anders uit. De bus gaat niet om negen, maar om tien uur. Foutje van onze kant. We staan anderhalf uur te vroeg op het station dan maar even rond lopen en dan ergens wat drinken. Dat is leuk als het niet zou regenen. Dat hebben we al tijden niet meer gehad, dan maar een café in. Als ik even naar de wc moet om te wateren, stap ik vanuit het café pardoes in een soort kast waar een pisbak in zit én een wasbakje. Ik kan er net in staan, de deur kan niet op slot maar dat hoort zo en er kan toch niemand bij! Het toeval wil dat ze om negen uur sluiten. Pech, staan we weer op straat, dat is op zich niet zo erg, maar we zijn moe van al het geslenter. Uiteindelijk maar weer een andere bar in en die was keurig net. Zo schoon je kon wel van de grond eten, dat is fijn. Om half tien maar naar de bus die zal zo wel binnen komen maar nee hoor de mevrouw van de kaartverkoop komt vertellen dat de bus 10 tot 15 minuten vertraging heeft. Al met al duurt het nog een half uur voor hij binnen komt en als we er allemaal inzitten blijkt dat deze bus kapot is. Er moet een andere bus geregeld worden, dat duurt nog even en uiteindelijk zijn we s’nachts om half twee weer op de boot. Dat was dus het dagje wel.
Zaterdag 29 september
Eruit! Opstaan! We hebben het nog druk vandaag! Albertien kijkt me aan of het me in de bol geslagen is. Ze zegt, ik wil uitslapen en we hoeven ons nergens druk over te maken. Maar ik heb het gevoel dat ik er uit moet en vandaag nog veel moet doen. Ik ga eerst maar hardlopen dat is ook belangrijk voor mij en dan aan boord nog allerlei klusjes, de was en zo, de tijd vliegt om. Albertien past onze ‘crewlist’ aan voor Marokko en dan nog een keer boodschappen doen op de fiets. Gelukkig hebben de Dolfijntjes gister al 20 liter flessenwater voor ons meegenomen in hun huurauto. Nu wij de rest nog. In Marokko kan je nl makkelijk aan verse waren komen. De rest ligt wat moeilijker. Bovendien zijn we er in de Ramadan en hoe het dan is met de bevoorrading weten we nog niet. Ik doe nog voorzichtig een wasje, want de wasmachine die hier is, is kapot en ik mag hem niet maken. Hebben wij pech! Dan maar op de hand wat echt moet en verderop zie we de rest wel weer. In overleg met Sietse en Jolanda van de Dolfijn besluiten we om morgen meteen door te varen naar Marokko en geen tussenstop meer in Spanje te maken. Nu gaan we zo op een pleintje in Cadiz , waar vrij internet is, dit nog even op het web zetten en dan op tijd naar bed en morgen vroeg op. Overigens zetten we van nu af aan verse tekst alleen daarop internet waar het vrij of goedkoop kan. Het bleek nl dat het via onze vodafone card knetterduur was. Ongeveer 90 euro per keer en dat is te gortig. Dat internet-abonnement hebben we dan ook opgezegd. Een wonderlijke ervaring was dat. Zit je met 6 tot 8 mensen te internetten met je laptop op de trappen van de kathedraal in het donker.
ZO EVEN BIJ KLETSEN IN MAROKKO GEEN WIFI PUNT BINNEN ONS BEREIK !!!
zondag 30 september
7.00 uur op. We gaan vandaag naar Marokko. Wéér een nieuw hoogtepunt op onze reis én er wordt een nieuw werelddeel aan toegevoegd. We willen naar Tanger varen ongeveer 60 mijl. Om 8 uur, als de pomp open is de dieseltank volgegooid. Er staat een flink windje, zodat we lekker kunnen zeilen. Waar we niet zo blij mee zijn is dat de wind zuid is en dus tegen, bovendien zitten we aan lagerwal en dan is deze oceaan een echte klotsbak. We worden alle kanten op gegooid en zeilen niet zo hard omdat de golven ons enorm afremmen. Wat ook minder leuk is dat we toen vanmorgen vertrokken splitpen of eigenlijk een sluitring aan dek vonden naast de mast, waar komt die vandaan??? Tijdens het zeilen alsnog de kotterstag bij geplaatst want in gedachten zie ik de mast al overboord gaan. Dat ging allemaal goed al stond ik af en toe tot m’n enkels in het water op het voordek maar de kotterstag stond uiteindelijk. Later ga ik de mast wel in om te kijken of er iets mis met de sluiting boven in de mast. Na uren kruisen ontdekken we dat Marokko aan lopen niet meer gaat voor het donker wordt en de Dolfijn, overigens ook een Ovni, maar dan een slagje groter, laat ons via de marifoon weten naar Barbate te gaan in Zuid Spanje. Wij kunnen ons daar wel in vinden temeer dat we,als we naar Marokko varen tussen onverlichte visnetten door moeten en daar voelen we niets voor. Dus gaan ook wij naar Barbate en meren daar om 21.00 uur af. Het is dan inmiddels donker.
Maandag 1 oktober
Nu moet het lukken. De wind is gaan liggen en we kunnen naar Marokko oversteken. Eerst nog brood kopen en sigaretten voor bakhsjies daarna kunnen we vertrekken. De eerste anderhalf uur geen wind, en dan steekt die op. Oost 3 en later 4, een prachtig windje om mee te zeilen en het gaat voortreffelijk tot we de traficlane willen over steken. Het is er erg druk. Het eerste stuk gaat goed, m aar op het tweede deel zien we in de verte grote tankers aan komen. Ze varen luid toeterend en we dachten dat is voor ons. Maar wat blijkt? Midden in de traficzone liggen vissersschepen met lange netten uitgezet met kleine hulpbootjes en ze blijken daar midden voor de grote tankers rustig aan het vissen te zijn. Uiteindelijk gaat het allemaal goed, een van de tankers verlegt zijn koers en vaart er omheen. Ook wij maken we een omweg om vrij te blijven van de netten. Welkom in Afrika we gaan over de denkbeeldige grens en wat zien we een haai rustig aan de oppervlakte zwemmend toch wel even wennen aan dat beeld. En zo komen we in de baai bij Tanger. Er liggen een aantal grote schepen voor anker en kleine vissersschepen varen af en aan. We strijken de zeilen en varen naar binnen. In de kleine havenkommen waar de vissersschepen en ook nog een paar jachten liggen is het een drukte van belang en er drijft van alles in het water. Ook op de kant is het een drukke bedoening, schreeuwende mensen op de hele kade bij aankomst van de vissersboten. Wij meren af, op aanwijzing van iemand van de haven, zoals achteraf blijkt, langszij een pilotboot en gaan naar de autoriteiten om ons te melden. Dat gaat eigenlijk bijzonder vlot, zonder gedoe en dan mogen we de stad in. Het is nu op het warmst van de dag, dus eerst nog even onder onze zonnetent wachten tot het wat koeler wordt. Tegen drie uur gaan we met de fam Sijperda van de Dolfijn de stad in met name naar het oude gedeelte, de Medina, want dat spreekt ons het meest aan. Een plaatselijke gids dringt zich aan ons op en zal ons naar de markt brengen. Maar…. hij brengt ons overal waar zijn familieleden winkels of restaurants hebben maar niet naar de markt. Ik geef hem een euro en dan verdwijnt hij. Wij vinden de markt kort er na. Wat een handel! Vijgen, wekkers, plastickleedjes,cactusvruchten, haarspeldjes, radio,s kruiden enz,enz en daar doorheen krioelen mensen in alle maten en soorten, fietsen, auto’s en brommerbakfietsen. De mond valt je open en dan komen we op een plaats overdekt waar vlees en vis verkocht worden. Je weet niet wat je ziet. Alles wat er aan zo’n beest zit, wordt verkocht koppen, poten met hoeven eraan vast, ingewanden, organen en hersenen. In onze winkels kom je dat niet meer tegen. Zit in de frikadellen, volgens Albertien. Wat een andere wereld waar we nu zijn, wel heel indrukwekkend. ‘sAvonds gaan we met z’n allen uit eten. Op straat blijken tot verbazing van de jongens, hun moeder en Albertien op dat tijdstip de enige vrouwen te zijn Er wordt ons afgeraden om het oude centrum in te gaan, dat is nu niet veilig, maar langs de haven kan het wel. Daar ergens een plekje uitgezocht wat wel redelijk lijkt. Het eten was niet bijzonder maar wel te doen en met zeven man voor 32 euro kun je er niets van zeggen. Tegen het eind van de maaltijd komt er een oudere man wat vragen. Wij verstaan hem niet, maar opeens grist hij een restant kip bij een van de jongens van het bord en rent weg achterna gezeten door een van de obers. Ja en ook dat soort dingen kun je verwachten in dit land, waar veel arme mensen zijn.
Dinsdag 2 oktober
We zitten nog een beetje bij te komen van alle indrukken. Wat een andere cultuur. We hadden gisteravond op het bewaakte haventerrein wel Afrikaanse jongens zien omhangen en weggestuurd worden door politie met een hond. Maar ook zagen we mensen zwemmen over de haven en het zijn Afrikaanse jongens, die proberen naar Europa te komen in de hoop op een betere toekomst. Bizar eigenlijk maar ik kan me het ook wel voorstellen in deze overvolle wereld. Er is gewoon geen werk voor iedereen en een uitkering zal ook wel niet zijn en ja wat moet je dan?? Kans om te een vrouw krijgen lukt ook niet, want je kunt geen bruidschat betalen en je vrouw niet onderhouden. Wat een vooruitzicht voor deze jongeren. Ik ga met Sietse s’morgens de stad om de boel nog eens goed te bekijken en vlees te halen voor bij het eten. Albertien en ik zullen koken vandaag voor de twee bemanningen dat betekent voor 7 man. W,e komen in allerlei steegjes terecht overal zitten winkeltjes, naaiateliers, werkplaatsjes in ruimtes waar je kont niet kan keren en daar werken deze mensen elke dag. We gaan later op de dag nog met zijn allen de stad in. Het is erg leuk om met een gezin met kinderen op te trekken. Drie knullen van 8,10,12 jaar en dan met blonde koppies, altijd succes bij de mensen hier. Zelf worden ze dol van de ontelbare aaien over hun bol en de vele schouderklopjes om van de omhelzingen maar te zwijgen. Wij zwerven de stad door en verbazen ons over de leefomstandigheden van deze mensen, maar ook over de handelsgeest. Ze zien overal wel iets om geld mee te verdienen. Wanneer we het haventerrein oplopen via de hekken waar iedereen gecontroleerd wordt, zie ik een Afrikaanse jonen op een onbewaakt moment onder een oplegger duiken en op assen kruipen in een poging weg te komen. Het avondeten met zijn allen is geslaagd en wordt onderbroken door de havenhulp, de heren autoriteiten staan klaar om ons uit te klaren. Nu al? Ze zijn driekwartier te vroeg en het is overwerk voor ze. Wij wilden morgen voor kantoortijd vertrekken en kregen bericht dat het ipv om vijf uur vanmiddag het om negen uur vanavond zou kunnen Enfin het gebeurt snel en wij kunnen morgen vroeg vertrekken.
Woensdag 3 oktober
We gaan weer verder om de NW kaap van Afrika. 7 uur trossen los de mensen van de haven staan al paraat om ons te helpen. Het begint zachtjes te regenen, ja, en dat in Marokko we varen naar buiten met flink gas om te voorkomen dat er Afrikaanse jongeren bij ons aan boord proberen te klimmen. En dan zeilen omhoog en varen. Er is nog niet veel wind, maar genoeg om te zeilen. Snel gaat het zo niet er staat ook nog een stroming richting Middellandse Zee van 1,5 knoop maar die kan oplopen tot 6 knoop lees ik achteraf. Het lukt ons om de kaap te zeilen, de wind nam toe tot zelfs even tot windkracht 6, maar wel tegen. Met ook de stroom tegen we doen de hele dag over een stuk van 25 mijl, we leggen er 40 af van 7.00 tot 17.00 uur. Tijdens de tocht kwamen we een bepaald stuk niet vooruit, dan de motor maar bij maar ook dit helpt niet veel, misschien zit er wat in de schroef?? Als we in Asilah aankomen en binnen in deze rustige havenkom ankeren zin we allemaal blij met de rust. zijn om behouden en onderhouden in oude stijl. En dan natuurlijk deze mooie stad verkent. De Medina is ruim van opzet met veel muurschilderingen, dit zijn restanten van een jaarlijks festival, maar het ramadan en er niemand op straat om 19.00 uur. Iedereen is thuis of in gebed maar na achten zijn de straten weer vol mensen die flaneren en eten, een gezellige boel. Albertien en ik roeien naar de boot terug en gaan daar eten. We vinden het ook heerlijk om aan boord te eten en uit eten moet ook een feestje blijven.
Donderdag 4 oktober
Nog even terug naar het stadje. Boodschappen doen en rondkijken bij daglicht hoe het er uit ziet. Het regent al weer in Afrika. We roeien naar de kant en lopen de stad in. Komen al snel een paar mannen tegen die ons koekjes verkopen, homemade door hun vrouwen, ondanks dat we ze voor tweederde van de prijs kopen betalen we te veel. Maar ze zijn wel lekker en we eten er nog dagen van. Veel te veel, maar ik houd wel van koekjes. Na rondgekeken en nog wat spullen op de markt gekocht te hebben waar de Berber vrouwen met hun ezeltjes zitten en zo hun groente uit de bergen aan de man brengen, gaan we naar de boot. En dan bedenk ik me dat er mogelijk troep in de schroef zit, kleed me uit en duik het water in en inderdaad touwen, vislijnen, plasticzakken kortom er zit van alles in, geen wonder dat we niet vooruit komen op de motor. Ankerbol opruimen, één helft valt overboord, ik weer uitkleden en weer te water duiken naar de schijf maar vind die op drie meter water niet meer terug. Het water is redelijk helder, maar ik kan hem niet vinden, jammer. We hebben nog een halve bol. Dan het anker op halen. Mis! Ankerlier nokt er mee, ergens een los contact denk ik en moet het met de hand optrekken, leuke klus, maar het is inmiddels mooi weer. We gaan naar Larashe een vissersplaats verderop met een ondiepe rivier ingang, die steeds verzand en waar ze dan ook permanent aan het baggeren zijn. Onderweg langs kust komen wel vissers en netten tegen, maar kunnen ze goed ontwijken, alleen lopen we merkwaardig veel uit op de Dolfijn en dat is vreemd meestal varen zij iets sneller. Het is ook nog een vrij nieuw iets groter schip, met een beter onderwaterschip en nieuwe zeilen en met name met meer wind, is hij sneller. Maar nu dus niet. We lopen erg ver op hem uit en na wat later blijkt hebben hun een net onder de kiel hangen en dat schiet niet op. Maar niemand in de buurt, dus achteruit gevaren spul er af en we kunnen weer verder. Bij het aanvaren schreeuwen vissers tegen ons. Waarom is niet duidelijk, want wij varen ver voor het andere schip en van die netten wisten wij en zij niets. Er hangt een unheimisch sfeertje rond de haven. Het stinkt er en ook hier drijven overal stukken plastik. Het is wel een zeer drukke vissers haven en we hoeven er maar één nacht te liggen. Er is nog een heel gedoe met de douane over hoe en wanneer we moeten inklaren. Ze hebben ons naar en stel pontons midden in de haven gestuurd om daar af te meren in plaats van bij hun kantoor. Ze spreken Marokkaans en een beetje Frans. Met veel gedoe waarschijnlijk omdat het tegen gebedstijd is en er daarna gegeten mag worden, wil men weg en ziet het in eerste instantie niet zitten om daarvoor terug te komen. Om negen uur morgenochtend zijn ze er weer. Jolanda spreekt gelukkig goed Frans en houdt vol dat we morgenochtend om 6 uur weer weg gaan, ingeklaard of niet. Uiteindelijk na een soort onderhandeling over tijden moeten we ook hier vanavond om negen uur op kantoor zijn,maar….. om kwart over acht (wat is er toch met die tijd??) horen we zware motoren ronken en komen er twee heren aan boord om alles te regelen en om ons welkom te heten. Met gierende banden, ik bedoel rechtopstaande drijvers vertrekken ze daarna naar de overkant van de haven. Pietje power!!!! Nachts varen er diverse roeiboten om ons heen, maar niemand groet en ze loeren ons aan. Erg onprettig. Ik sluit m’n nog aan te leggen alarm installatie provisorisch aan zodat we hem kunnen gebruiken. Er gebeurt s’nachts gelukkig niets, al is het wel een lawaaierige en rommelige nacht.
Vrijdag 5 oktober
6 Uur.De buren zijn ook wakker, trossen los en op weg tussen de niet zichtbare zandbanken in de haveningang door naar buiten. Eenmaal op zee kan het zeil erbij. Veel wind is er nog niet maar we kunnen zeilen. Het wordt een lange tocht met een nacht door varen, 110 mijl We varen vrij dicht onder de kust en in het begin komen we af en toe visnetten tegen maar overdag zijn die goed te spotten. Soms zien we een boei met een vlaggetje eraan, tenminste als er nog wat over is van het vlaggetje en daar achter een lange sliert drijvers wit of met een kleurtje maar lastiger wordt het verder op. Daar gebruiken ze oude wegwerp flesjes van drinkwater of melk en dat is dan nog niet zo erg, maar de zee is hier vergeven van allerhande plastic troep en dan wordt het onderscheid wat lastiger. Tja, wat een zooitje drijft hier in deze prachtig blauwe zee. En zo zeilen we uren langs de Marokkaanse kust. Vanmorgen toen we vertrokken had ik wel militaire of politie speedboten zee op zien gaan en daar verder geen aandacht aan besteed, maar onder het zeilen zag ik af en toe op de rand van kim net buiten zicht één van de speedboten varen. Alleen met de kijker kon ik ze zien. Ze hebben ons tot in de middag gevolgd. Waarschijnlijk bang voor mensen- of drugshandel door ons te plegen???? We zaten dom genoeg te dicht onder de kust waar je wat van het landschap kan zien, want daar doen we het voor. Als het donker wordt gaan we meer zee op, ruim zes mijl uit de kust maar ook dan moeten we constant uitwijken voor vissersboten of netten. Wat ze ook veel gebruiken om je te waarschuwen zijn felle stroboscoop lampen in diverse kleuren. Eerst dachten wij dat geeft het begin en eind van een serie net aan. Helemaal niet waar, het wordt gewoon willekeurig door elkaar gebruikt. Eenmaal schrik ik op door een onverlichte vissersboot en dan moet je denken aan grote roeiboot waar ze mee op de oceaan varen en wel die zes mijl uit de kust, ik kom te dichtbij en hoor geschreeuw en flitslichten dan wil je wel uitwijken maar overal rondom je liggen flitslampen. Welke kant moet je dan op? Maar het lukt en we komen zonder brokken aan bij Mohammedia een grote stad met een visserijhaven en de grootste raffinaderij van Marokko.
Zaterdag 6 oktober
Wij meren af in een goed bewaakte jachthaven van de plaatselijke jachtclub. Het stinkt er naar olie en in de haven drijft een laagje olie welkom, maar je kunt er in ieder geval je schip rustig achterlaten. We gaan ons melden bij de havenmeester en dan komt het hele pretpakket uit de kast; politie, douane, immigratie en niet te vergeten de havenmeester, al was dat het simpelste De één valt over het ene papiertje, de ander over het feit dat Albertien niet mijn vrouw is en wel samen op één boot, hoezo? Al met al gaat het redelijk snel gezien de stapels in te vullen papier. Volkomen onnodig we hadden keurige bemanningslijsten in het Frans en Engels die mochten ze van ons hebben. Sommigen waren er blij mee, anderen vulden op een kladje alles zelf in. En dat s’morgens om acht uur na een nacht door halen, maar we zijn ingeklaard en mogen de stad in. Dat doen we dan ook. Weer ronddwalen door allerlei straten pleinen en natuurlijk de markt waar we omgerekend voor een paar euro een tas vol groente en fruit kopen. Eten doen we samen met de bemanning van de Dolfijn Barbecuen op de kant waar picnicktafels staan en dat is handig. Het is een gezellige avond met lekker eten en de jeugd vermaakt zich met het jagen op kakkerlakken, de eerste die we echt tegenkomen. Na zitten op de Dolfijn en dan te kooi. Morgen willen we naar Marakesh
Zondag 7 oktober
Zeven uur. Er wordt geklopt op de boot. Ik was er al uit, omdat we vroeg met de trein moesten. Een stel Nederlanders van een ander jacht zou met ons mee naar Marakesh maar ze zeggen af. Ze gaan niet mee. De mevrouw had trauma’s van onverlichte boten met flitslichten, ze dacht dat het mensensmokkelaars waren. Ze wisten nog niet dat het visser waren. Ze willen vandaag nog vertrekken naar de Canaries. En wij? Wij gaan naar Marrakesh. We hebben er inmiddels zoveel over gehoord we willen het zien. De trein gaat om 8.20, wel een lange zit ruim 3 uur 40 min. Maar dan zijn we er. Het is een grote stad, waar aan de buitenkant veel nieuwbouw gepleegd wordt. Ons gaat het om het oude gedeelte van deze koningsstad. Mooie gebouwen uit de moorse tijd, prachtig versiert en een erg druk centrum waar handel gepleegd wordt . Ook wordt er veel handwerk gemaakt van stof, leer, hout, metaal, enz. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het is er. In kleine hokjes, schuurtjes en ruimtes wordt iets verkocht of gemaakt. Ook veel jonge kinderen moeten mee werken en dan hebben we het over vanaf 10 jaar. Het is een hele beleving Wat een andere wereld! Na alles uitgebreid bekeken te hebben gaan we uit eten met de fam. Sijperda. Zij hebben een auto gehuurd en gaan er 3 dagen op uit. We treffen elkaar op het grote plein van Marakesh waar we afgesproken hebben. Na het eten gaan wij weer met de taxi, trein en taxi terug naar de boot, waar we s’nachts om half twee aankomen. Dat was me het dagje wel, nu nog een wijntje en dan te kooi.
Maandag 8 oktober
We hebben veel gezien in Marokko en waren nog lang niet uigekeken, maar ook omdat Wim en Marijke 20 oktober in Tenerife aan boord komen en we er niet tegenaan willen jakkeren, bovendien het weer bericht belooft ons nu goede wind naar de Canaries. Met een petit taxi halen we boodschappen en klaren daarna uit. Dat gaat aanmerkelijk sneller dan het inklaren. Om 13 uur kunnen we weg en varen om de lange dam van de olieterminal van Mohammedia daar kunnen de zeilen omhoog. Er staat een windje 5 uit het noorden dus dat wordt een snelle oversteek, hopen we. 400 mijl en we schatten er vier dagen voor nodig te hebben. De eerste 24 uur gaan snel, 158 mijl, daar zijn we heel tevreden mee.
Dinsdag 9 oktober
De tweede 24 uur 110 mijl minder dan gisteren. De hele nacht ZW1 tegen, dat werd op de motor varen. Het was ook een beetje mistig dus ook de radar er bij. Je weet maar nooit. Er komen in het begin van de nacht een paar grote schepen op afstand langs.
Woensdag 10 oktober
Om een uur of vier in de morgen zien we op de radar op een mijl een schip achterons en geen navigatielichten. Dat is vreemd. Het blijft een hele tijd achter ons aan varen. We veranderen de koers 40 graden om te kijken of hij langs ons heen wil. Op dat moment ontsteekt hij zijn toplicht maar het blijft voor ons rood en het rare is dat het niet slingert zoals bij een jacht altijd wel het geval is. We kunnen het schip in deze maanloze nacht niet zien, ook niet met de verrekijker waar ik s’nachts goed mee kan kijken. Wij verleggen onze koers 40 graden en dan veranderd het toplicht langzaam naar wit en het schip vaart bij ons weg. Dat voelt toch prettiger, al vermoed ik dat het ook een zeilschip is geweest. Waarschijnlijk een catamaran, die om stroom te sparen de lampen heeft uit gedaan, maar voorons voelde dat niet goed. Uiteindelijk verdwijnt hij in de donkere nacht en keren wij op de oude koers terug. Deze derde dag zeer wisselende omstandigheden. De hele nacht bijna geen wind, dan een lichte koelte en in de ochtend kunnen we met moeite de blister volhouden. Pas tegen tweeën komt de wind een beetje opzetten. We varen dan een tijdje met blister en genua uitgeboomd.
Donderdag 11 oktober
Deze nacht is het helder. De uitgeboomde blister houden we net vol en met het licht komt ook de wind weer terug. Voor het volle tuig is er te weinig wind, later komt iets meer wind en kan het groot zeil erbij. We zeilen de dag door al gaat het niet hard, 3 tot 4 knoop. Later in de avond blister weg en genua er bij, omdat we anders te snel varen. En tussen de eilanden in het donker aankomen willen we niet. Dat is niet handig met het oog op visnetten die je dan niet ziet, maar ook niet als er een fout in C-map elektronische kaarten zou zitten.
Vrijdag 12 oktober
Om zes uur met het eerste licht lopen we het eiland Graciosa aan. Dit eilandje ligt NW van Lanzarote We varen tussen deze eilanden door, C-map klopt hier helemaal en we meren af in de jachthaven. Daar krijgen we te horen dat de haven vol is en dat we moeten buiten ankeren. Nu is dat normaal geen probleem maar onze ankerlier werkt niet meer en dan is het niet zo eenvoudig ankeren. Het anker moet je er het met de hand uit trekken, en dat is geen lolletje zeker niet als het een paar keer fout gaat. Na wat gedoe mogen we in de haven blijven liggen en kunnen we de ankerlier na kijken. Ja hoor, zout water in de motor, waardoor deze van binnen helemaal geoxideerd is, dag motor. Broer Bert gebeld die zou over twee weken komen en misschien kan hij een nieuwe motor meenemen. Wij rommelen de hele dag aan boord met de ankerlier en slapen bij, van al die onrustige nachten. Aan het eind van de middag happy-hour met al de wereldzeilers, die hier liggen. Het zijn er een heleboel, erg gezellig. En dan de conversatie met al die nationaliteiten, ik vind het geweldig om al die verhalen en motivaties te horen.