Zaterdag 8 december
Carieb, we komen eraan! De Kaap Verden, we gingen er met gemengde gevoelens naar toe. Niet precies weten wat je wachten staat. Er gaan de wildste verhalen over die eilanden, maar wij hebben de bevolking als zeer vriendelijk ervaren. Wel is het er warm, droog en stoffig met als gevolg dat de hele boot en alles is rood van het stof van Sal en geel van Sao Vincente, omdat er in deze tijd van het jaar altijd een harde noordoost (passaat) wind waait. Het is 3 uur als we het anker ophalen en wegvaren. In de morgen hebben we verse groenten gehaald. (de cursieve tekst is van Albertien) We hadden gehoord dat er in de zuidkant van de stad een verse groentemarkt zou zijn. En omdat gekoelde groente en fruit aanboord zo weg is kopen we het liefst op de markt. Daarnaast is het veel leuker dan in de supermarkt plus je koopt rechtstreeks. Op een gegeven ogenblik komen we in een straatje en daar zitten of staan allemaal vrouwen met een wasteil gevuld met diverse groentes en vruchten. We kopen tomaten, komkommers en paprika’s en dan is er ineens een hoop geschreeuw . Iedereen druk zich tegen de muur .Het valt mee een paar bierdronken knullen willen elkaar te lijf gaan en staan heldhaftig met dikke keien die ze naar elkaar willen gooien, gelukkig wordt de ruzie gesust na een geworpen kei en kan iedereen weer opgelucht ademhalen. Na een paar sinaasappels, 5 voor 2 euro, te hebben gekocht, komen we bij een meisje dat witte kool heeft. We staan nog ons best te doe om te begrijpen hoe duur die zijn, als het woord –police- rondzingt. Het meisje stuurt ons weg. We snappen er niets van. Alle vrouwen plaatsen hun manden op hun hoofd en lopen wat rond. Wij ook. Dan is de politie weg en hup ieder verkoop haar waar weer, komt de politie via een ander straatje terug en hup de boel weer op de hoofden. Conclusie; lopen met spul op je hoofd mag, verkopen kennelijk niet. Het koolmeisje komt schielijk naar ons toe geeft ons twee kolen en pakt het geld dat die kosten uit mijn hand . Met het restje geld dat ik over heb ga ik naar een dame die bananen verkoopt. Zij geeft me zoveel bananen als ik daarvoor kan krijgen eerlijk afgewogen en wel. Daarna eerst nog even de boot gepoetst, zij groeide toch weer aan, en de log-impellor schoongemaakt dan is het schip weer netjes schoon. Als we wegvaren van de ankerplaats doet de snelheidsmeter, het log, het niet en voor zo’n lange tocht is dat niet handig dus weer overboord en poetsen. He, he, hij doet het. Had je gedroomd hij doet het maar even en stopt er weer mee. Dat is balen, ik had me net afgespoeld en gedroogd dus weer overboord nu gewapend met een harde boender. Nog een keer de boel gereinigd en nu werkt het log wel. En nou echt op weg zeilen omhoog en zo varen naar de Carieb. Nog minimaal 2012 mijl te gaan. Dit is de kortste afstand gemeten door de gps en daar komen altijd een x aantal mijlen bij. We vertrekken samen met de Luiza, maken foto’s van elkaar en gaan dan ons weegs. Wij lopen harder en daardoor op hun uit. Tot ziens in de Carieb! Het is een erg onrustige nacht grote golven de windstuur automaat kan de boot niet in de hand houden dan maar de andere automaat nog wel even met de hand gestuurd maar dat is hem niet te zwaar om geconcentreerd te blijven.
Zondag 9 december
Na een zeer onrustige nacht zien we hoe groot de golven zijn, die de boot iedere keer van zijn koers drukken. Verder hebben we een goede snelheid, 6 tot 7 kts, en dat alleen op de genua die ook nog gedeeltelijk is ingerold. Later op de dag wordt de wind wat rustiger en kunnen we het grootzeil gereefd bij zetten. En zo ploegen we voort door het wilde water. Inmiddels wil de windvaan ook weer sturen, en dat is wel zo prettig voor de accu’s, anders gaan die wel erg hard leeg. We hebben in de eerste 24 uur 135 mijl afgelegd en daar zijn we niet ontevreden mee. De zee neemt ook wat af en leven aan boord stijgt in kwaliteit, en mijlen glijden onder ons door. We komen overdag nog paar zeeschepen tegen een supertanker en een groot ro ro schip maar vooral die tanker wat een slagschip. Verder komen alleen midden in de nacht boordlichten recht naar ons toe en wij maar loeren met de verrekijker wat het nou is. We kunnen het niet onderscheiden tot het dichtbij genoeg komt en we het met de schijnwerper kunnen beschijnen. We zien dat het een groot zeiljacht is die kennelijk nieuwsgierig naar ons was. Nadat we hem en ons beschenen hebben, verdwijnt hij weer in de nacht. Ik vind dat soort acties niet leuk tijdens mijn wacht! Joop is daar nuchtder in.
Maandag 10 december
De wind zakt wat af. We hadden het al gezien in de gribfiles maar het is ook zo, en dan is het alleen maar prettig dat ze kloppen. Om een uur of acht spot Albertien een stuk of 3 walvissen die kennelijk liggen te slapen aan het oppervlakte van het water. Af en toe spuit er één dan staat er een mooi fonteintje op. Het zijn wel kolossale beesten met grote stompe koppen. Je moet er niet aan denken er s’nachts op een slapend exemplaar te varen. We vangen ook nog een mooi maatje Dorade of goudmakreel het beest ziet er prachtig uit maar bij het binnen halen schiet hij van lijn net als ik hem uit het water wil takelen. Stom ik had meteen de haak er in moeten slaan, maar dat bedenk je te laat. De rest van de dag gaat rustig voorbij met een aangenaam windje 3 tot 4 uit ONO. Helaas er bijt geen vis meer, dat wordt opgewarmde nasi van gisteren, ook lekker. Onderweg hebben we geregeld via de radio kontact met de andere schepen waarmee we dat afgesproken hadden. En dat is toch wel leuk. We wisselen even wat gegevens uit over positie en weer of bijzonder heden en horen van onze zeilmaten van de Dolfijn dat hun watermaker het niet doet in de ruwe zeegang en ze bijna door hun water heen zijn en dat is erg vervelend. Later horen via de radio dat ze erg veel regen ( dus opvangen zou ik zeggen) met squals hadden van minimaal 30 knopen en draaiende wind, waardoor hun fokkeboombeslag af brak. Erg vervelend, maar de watermaker doet het weer, daar de zee iets rustiger is en ze hebben hun snelheid aangepast.
Dinsdag 11 december
De dagen rijgen zich aaneen. De zee is elke keer weer anders qua wind en golven. Er loopt een regelmatig golfpatroon daar door heen een soort kruiszee waardoor de golven elkaar versterken of afzwakken en juist grote jongens verzieken de boel. Af en toe loopt het schip uit de stuurautomaat en dan gaat de uitgeboomde genua bak staan en moet ik in actie komen om de boel in goede banen te leiden Maar ook de windsterkte is veranderlijk en houdt je bezig. Reef er in, reef er uit. We varen inmiddels al een paar dagen op grootzeil en uitgeboomde Genua, vlinderen wordt dat genoemd. Met name s’nachts moet er vaak een reef in. Dan gaat het doorwaaien en dender je van de golven af en dat kan de windpilot niet bijhouden, de schijnbare wind wordt voor hem te klein en daardoor komt de correctie te laat. Ik vind het altijd weer spannend als ik uit mijn bed kom en de wacht over neem . Het zit tussen genieten en vrezen in, zeker al we met een vaartje van 7 knopen door het water gaan in een stik donkere nacht.
Woensdag 12 december
Het is elke ochtend mijn feestje om de zon op te zien komen Steeds wisselend wolkenpatronen met schitterende lichteffecten. Ik fotografeer wat af. Het is wel moeilijk om een scherpe foto te maken op een wiebelend schip,maar er zitten geslaagde tussen. We hebben vandaag een nieuw dag record, 169 mijl! schiet lekker op zo. Verder pech met vissen, 2 maal aas verspeeld of we missen dat er een vis aan zit of het komt omdat we te hard gaan soms 7.5 kts. Ook pech met de sleepgenerator, die vreet de lijnen op. Door frictie die ontstaat draaien de lijnen aan gort. Bij een snelheid van 6 kts levert hij 2 tot 3 ampère dat is niet echt veel maar houdt wel de accu’s vol en de instrumenten gaande. We gaan er nog wel mee aan het stoeien. Inmiddels hebben we een kwart van de afstand afgelegd ruim 590 mijl. Is er land in zicht ????? Wel inzicht zijn de duizenden sterren als de hemel helder is. We kijken onze ogen uit. Het lukt me niet om het sterren boek erbij te pakken ,daarvoor is het te onrustig, genieten lukt wel. Soms sudoku ik wat tijden mijn wacht ,maar even zo vaak wordt ik daar juist slaperig van en is een beetje voor me uitstaren en mijn gedachten te laten gaan genoeg.
Donderdag 13 december
Het was een ruwe onrustige nacht met als hoogtepunt een squal van 30 knopen, het uit het roer lopen van de boot en het breken giek bultalie ( giekuithouder) door de wind die 90 graden draait. De sluiting van één van de blokken is uit elkaar gespat door de grote krachten er op, later op de dag gerepareerd. Overdag lekker door gevaren op grootzeil en genua op de boom later als de wind toeneemt wel de boel gereefd, maar het gaat goed al worden we vreselijk door elkaar geschud. Het vissen met zelf gemaakt kunst aas levert nog niet het gewenste resultaat op. We gebruiken hiervoor in repen geknipte plastic zakjes en maken daar een soort inktvisjes van. We puzzelen en sudokuen wat af, want naast het gepruts met het visaas ,schommelt de boot te veel om iets te doen. Ik lees wel , maar lees niet van het ene in het andere boek. Alle indrukken moeten ook een plekje krijgen. Ik droom dan ook veel.
Vrijdag 14 december
Ik heb Albertien afgelost van wacht en we liggen hevig te rollen. Eerder tijdens haar wacht het grootzeil gestreken. Het ging te hard, al ligt het schip dan wel goed vast in het water en liggen we nu te slingeren. Dus grootzeil weer omhoog en snelheid maken en dat vaart een stuk beter. We denderen van de golven af met zo’n 8 knoop, maar de Windpilot kan dat niet altijd bijhouden dus je moet er bij blijven. En net als gisteren zijn er af en toe van die valwinden die de boel verstoren en dan hebben we soms 30 kts wind en moet je zeer alert sturen, anders loop je uit het roer en om nou midden op de Oceaan plat te gaan is ook wat woest, dus na een paar uur zo gevaren te hebben grootzeil weer naar beneden en op genua en kotterfok verder. Zo liggen we meer te rollen. Straks nog maar even stoeien met de zeilen of nog anders kan, eigenlijk lukt dat niet, voor meer zeil waait het te hard. De golven zijn erg hoog en we surfen er soms met 8 á 9 knoop vanaf. Eerst wel leuk maar als het langer duurt ook wel vermoeiend en we zijn nog zeker 10 dagen onderweg, en dan denk je wel eens een leuk windje 3 langs een rietkraagje is ook wel leuk. De keer dan we zijdelinks van zo’n golf af roetsjen lag ik in bed en schrok me in mijn halfslaap wezenloos. Het leek of we naar beneden vielen! Later als het wel lukt om de boot recht te houden gaat het beter
Zaterdag 15 december
Weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Steeds wind genoeg. We denderen gewoon verder. Elke keer suizen we van een golf af, en achterons aan komen enorme rollers met brekende kuiven de wind is weer aangetrokken tot 28 knopen toch maar zeil minderen dus genua in draaien tot de helft over blijft. Ik verbaas mij er over hoe het schip de golven pareert iedere keer als zo’n grote golf achterop komt loopt die keurig onder ons door en komt er geen water in de kuip en we surfen mooi van de golf af. . Het is indrukwekkend om zo,n grote golf achter je bootje aan te zien komen, er vervolgens door opgetild te worden en even heb je dan een prachtig uitzicht. Er zijn weer een paar mijlpalen bereikt: we zijn een week onderweg, hebben ruim 1000 mijl van de minimaal 2012 mijl er op zitten, als we zo door gaan zijn over precies 2 weken in Barbados en verder hebben we sinds vorig jaar toen we naar de Oostzee vertrokken 10.000 mijl afgelegd. We gaan weer vissen. Alle aasvisjes hebben we verspeeld maar een uit een swepps-blikje gemaakte blinker moet ons vandaag van vis voorzien, aan het eind van de dag weer geen vis. Dan maar de sleepgenerator verder uit proberen. Ik bevestig hem nu met een extra harpsluiting van brons om de frictie in de aandrijf lijn op te vangen. Nu alles goed zit en het geheel goed draait, valt het rendement tegen. Net als ik denk ik haal hem er af, hoeft het niet meer. De bronzen harpsluiting is kapot, de krachten waren te groot en hij is gebroken. Einde experiment, einde propeller, want die zweeft nu naar de bodem van de oceaan. De zee blijft ruw en ook voor de komende week verwachten ze het zelfde weer. Dit reisje doet me denken aan de cakewalk zo’n kermis attractie met hobbelende en schuddende bruggen waar overheen moest lopen, maar dat was te overzien en duurde hooguit vijf minuten dit duurt 2 weken is toch even anders. Maar verder gaat alles goed met ons. De voordelen en nadelen van de passaat: Voordelen, je vaart altijd voor de wind makkelijke zeilvoering als je hem eenmaal uitvonden hebt hoe je snel en (comfortabel?) vaart. Nadelen van de passaat, door de constante wind schuin van achteren gaat de zee zich erg opbouwen. De windgolven komen van achteren maar de deining komt meer uit het noorden en daar zit net de moeilijkheid: onze windvaan stuurt perfect totdat er zo’n dikke golf aan komt en de kont van het schip 20 graden uit de richting drukt en dat kan hij niet compenseren en het schip loopt uit het roer. Dus moet je er bijblijven staan om te helpen. Gelukkig doe onze elektrische automaat doet het wel perfect maar die heeft stroom nodig. Geen probleem zou je denken ze hebben toch een windgenerator? Mis, doordat we zo hard varen staat die gewoon stil. Dan hebben we nog zonnecellen en zon genoeg maar deze kunnen het verbruik niet bijhouden. Dus draaien we per dag 1 tot 1.5 uur de motor , dan hebben we stroom, warm water, een koelkast die werkt en een motor die niet vastroest. En zo hobbelen we verder. De hele Nederlandse club ,waar we mee optrokken is aangekomen in Suriname ,dus vervalt het netje met hun. Is even wennen. Ik heb toch ook door al die netje een soort dag indeling.
Zondag 16 december
We eten vandaag vis. Ik heb mijn hengeltje uitgegooid in de kajuitbanken en een blikje tonijn gevangen, eigenlijk wel net zo makkelijk. O ja gisteren brood gebakken met een recept van Henk en Cunny Broekhuizen die ons al voor gegaan waren met een rondje om de wereld brood was lekker. We mogen niet klagen maar als rechtgeaarde Nederlanders doe ik het toch. We maken zeer goede voortgang daar klaag ik dan ook niet over, maar de zee is zo ruw dat je echt met handen en voeten vast moet houden anders wordt door de boot gelanceerd. Nu is dat voor een paar dagen niet zo erg maar het lijkt in dit geval de hele overtocht van 14 dagen te gaan duren. Nou we zullen blij zijn als we straks gewoon een rustig ankerplekje kunnen vinden aan de overkant en het moet er wel erg mooi zijn om dit er voor over te hebben. Overigens de zelf gevangen vis uit de bank smaakte goed. Ik heb vandaag een dipdag. Ben het gewiebel spuugzat. Je kan geen handeling verrichten zonder er bij na te denken en op elke onverwachtse beweging voorbereid te zijn. Dus nooit lopen met twee handen vol en als je eten klaar maakt, alles vastzetten! Want de hele handel kan van voor naar achter en van links naar rechts over je aanrecht schuiven en je weet ooit wanneer. Ik heb ook nog even met de gedachte gespeeld om bij elke dag een geluidje te schrijven en dan de opgetelde compositie door jou als lezer uit te laten voeren. Want ook het feit dat het nooit stil is vind ik vandaag extra vermoeiend. De golven bruisen , steeds weer rammelen de kopjes ook al stop ik er van alles tussen, de flessen rinkelen een beetje, de kajuitvloer kraakt mee in het ritme van de bootbeweging en de stuurautomaat heeft zijn eigen kreunende ritme, de pannen rammelen, er bonkt ergens iets, bij een heftige haal knalt het reserve anker achter in de bak en af en toe klettert er keihard een golf tegen de zijkant van de boot. Alleen het uitzicht is rustgevend.
Maandag 17 december
Na weer een onrustige nacht met zeer hoge golven waar ik iedere keer weer verbaast ben dat er niet één in kuip springt, ze komen soms aan rollen met heel veel geraas om dan net achter de boot er onderdoor te schieten. En als we scheef onder ons door lopen dan helt het schip erg over maar zeilt onverstoorbaar door wat een gelukje. Het blijft een uitdaging om de golven te fotograferen en dan zo dat ook een ander ziet dat ze écht hoog zijn en op de kop in de rollers prachtig turkoois transparant. Leve de digitale camera. Ik kan maar raak knippen want die golven doen vaak wat anders dan je verwacht en het schip schommelt dien ten gevolge ook steeds anders dan ik verwacht?
Verder is het hetzelfde als alle dagen. Onze voortgang is goed en het leuke is we een Engelse catamaran die een dag eerder vertrokken aan het inhalen zijn en ze klagen net zo hard als wij over het slingeren dus ook een Catamaran bied geen garantie voor een rustige overtocht. Verder zit achterons naast de Luiza, een Duits stel met de Apelia een Waarschip 1010, mijn petje af voor hun. Ik ben zeer benieuwd hoe het met ze gaat, we kunnen met hun niet communiceren ze hebben geen radio. Ook het radionetje laat het vanavond afweten met de Belgen. Ze komen niet door, er zit te veel ruis op de lijn. Later hoor ik van Mieke van de Luiza,dat ze het: goede wacht , goede nacht, dat we elkaar op het eind van het netje toe wensen zo mooi vond.
.
Dinsdag 18 december
Vandaag een walvis die in ons een vriendje ziet en eindeloos blijft mee zwemmen komt heel kort even boven voor een hap lucht en verdwijnt weer onder water. Door het heldere water kunnen we hem goed zien zwemmen maar foto’s maken gaat moeilijk. We vermoeden dat zijn belangstelling is gewekt door de blauwe onderkant van het schip en ook de lichte buik van de walvis kleurt in het water een zelfde kleur blauw als ons schip. Nu maar hopen dat hij (zij) ons niet voor een rivaliserend mannetje is die jaloers is. Vandaag een heerlijk geurend stevig volkoren brood gebakken. Joop geniet weer van de ouderwetse boterhammen ,die dat oplevert. Het doet me goed om weer eens iets uit mijn handen te laten komen. Verder het boek, Ongebroken, uit gelezen. Het is geschreven door Wangari Maathai, Nobelprijs winnares van 2004. Een Keniaanse dame , die zich inzet voor de herbossing van haar land en andere plaatsen op de wereld ,waar door het kappen van de oorspronkelijke bossen de erosie toe neemt. Ook verteld ze in deze autobiografie veel over de geschiedenis van de Afrikaanse landen. Boeiend boek, lezen dus.
Woensdag 19 december
Weer een zeer onrustige nacht, vervelende zeeën en regenbuien. In de morgen zakt de wind in tot zo’n 8 knopen en de zee vlakt ook snel af. Iets wat we niet kunnen rijmen. Normaal blijft de zwel heel lang door staan. Ik denk dat we een gebied in gevaren zijn waar het al langer rustig is. Het levert een ieder geval een paar uur rust op, maar de snelheid is er ook uit. We sukkelen voort met 3.5 knoop, dit zijn we niet meer gewend. Na een paar uur is de wind terug en ook een zeer onstuimige zee. Voor we vertrokken had ik de verstaging nog veranderd en strakker gezet. Daar ben ik achteraf erg blij mee, want als er ook maar een millimeter speling in zou zitten met dit eindeloze gerol zou het me niet verbazen dat de mast overboord zou gaan door dit voortdurende bewegen. Als ik wijdbeens op de kuipbanken sta en me met beide handen vasthoud aan de buiskap, voel ik me net een menner op een Romeinse strijdwagen .Krachtig en in staat om de oceaangolven te trotseren.
Donderdag 20 december
Als vanouds, nog steeds goede voortgang in een ruwe zee. We hebben het gebruikelijke praatje via ons radionetje horen van anderen die al in Barbados zijn dat de haven vol ligt met mensen, die daar Kerst vieren. Het is Brits dus kerstvieren kunnen ze daar wel. We kunnen wel de haven in om in te klaren en water te tanken. We hebben nog voldoende water met ons zuinigheids beleid hebben we nog steeds genoeg aan 1 tank van 150 liter. We hebben nog een tank en nog jerrycans met water. Dus wat dat betreft kunnen we nog wel even door varen, maar wat ons betreft mogen we er ook wel zijn. Niet dat we het niet kunnen uithouden maar een keer zonder al dat geslinger, rustig achter anker is ook erg lekker en dan ook niet op te hoeven te letten op het weer, en andere schepen. Er trekken nu regelmatig buien over en daar uit komt soms regen of harde wind en het vervelende is dat je dat nooit van te voren weet. Dus bij het naderen van een donkere lucht reven er in en op letten, even later reven er uit en wachten op de volgende bui, houdt je van de straat en uit de kroeg. Nog maar 220 mijl en dan zijn we bij het waypoint om het eiland aan te varen. Ik heb net een boek gelezen van mensen die 2 jaar met de boot gezworven hadden en trots melden 2002 mijl te hebben afgelegd, wij doen nu meer dan 2020 mijl in 2 weken het is maar net wat je wilt. Inmiddels is de zee ook rustiger geworden en de wind onder de twintig knopen,windkracht 5, gezakt en de witte kuiven zijn ook van golven. Ze zijn lager en aangenamer ook de windpiloot kan de boot weer sturen, daarmee wordt het leven aan boord rustiger. De maan wordt steeds voller. Het is prachtig om bij dat licht te zeilen op het paadje van de maan.
Vrijdag 21 december
Nu, na een wat rustiger nacht, zijn we aan de laatste lootjes begonnen. Nog één nachtje op zee en dan kunnen we morgen roepen “LAND IN ZICHT” en dan voelen wij ons ook een beetje Columbus al heeft hij Barbados nooit aangelopen, maar ja toen hadden ze nog geen kaarten en een Miep (GPS) Het lijkt me toch wel leuk na 2 weken op zee weer land aan te doen en voor ons gevoel zijn ze achteraf toch snel voorbij gegaan. Maar zo als altijd met die laatste lootjes ze vallen altijd tegen nu zakt de wind weg, de zee wordt rustiger. Maar ook de snelheid loopt terug terwijl we nu toch wel zo snel mogelijk aan willen komen om vrienden en bekenden te ontmoeten. Zoals naar ik dacht Eerde Beulaker ooit zei: van het zeezeilen is alleen aankomen leuk. Vertrekken betekend afscheid nemen van mensen die je dierbaar zijn en het reizen is lang niet altijd comfortabel, maar het aankomen op een nieuwe plek daar kijk je naar uit. Gek genoeg vind ik het ook een beetje jammer dat het straks voorbij is. Voorlopig is dit onze grootste oversteek en al leek het soms een eeuwigheid te duren het vliegt ook voorbij.
Zaterdag 22 december
Eindelijk is het dan zo ver. Het wordt niet land in zicht maar lamp in zicht. Het is nog nacht als we in buurt komen en ver voor we het eiland kunnen zien, zien we de lichten. Later tekenen ook de contouren van Barbdos zich af tegen de licht bewolkte hemel. We moeten aan de westkant zijn dus kunnen we noord of zuid om, we kiezen voor noord dan kunnen we inklaren in Port St. Charles. Daar kun je zoals al gemeld gewoon afmeren aan een steiger daar water en diesel tanken en zitten de douane en de healhtservie en de immigratie en de coastgaurd samen in een pand vlakbij Dat komt mooi uit. We meren af achter de Catamaran die twee weken voor ons uit gevaren is. Ze gingen een dag eerder weg en hadden in het laatst nog 20 mijl voorsprong. We hadden tijdens de overtocht dagelijks kontact over onze vorderingen. We gaan inklaren en dan begint het gedoe. Ze zijn even weg en kom over een half uur maar terug, wij een half uur later met de bemanning van de Cat er weer naar toe nee nog niet, kom over een half uurtje maar weer terug. Dan gaan we maar met elkaar lunchen en een biertje drinken. Wat moet je anders met deze hitte aan een azuur blauwe baai? Na de lunch maar weer naar de immigratie en dan mogen we toch een stapel formulieren invullen ,daar wordt je niet goed van. De bemanninglijst moet in zevenvoud! Yes, we love forms, zegt de dame stralend. Aansluitend moeten we naar de douane boys, maar die zijn er nog niet duurt nog een kwartiertje. Dan maar de watertanks vullen, diesel is niet nodig we hebben hooguit 20 liter verstookt voor stroom en koelkast en stuurautomaat op de hele rit . Na een half uur, ook ons kwartiertje wordt steeds langer, nog maar eens kijken bij de douane en ja ze zijn er. Ze zaten al op ons te wachten, hoe is het mogelijk. Het inklaren ging verder snel maar nu nog een stempel van de vreemdelingen politie daar moet later nog maar voor terug komen de mannen zijn er nog niet. Een half uur later nog maar een keer heen en ja hoor ze zijn er en dan mogen we weg naar onze ankerplaats bij Bridgetown. Daar aan gekomen en geankerd bij een prachtig wit palmstrand in glas helder turkoois water waar in de schildpadden rond peddelen. Nog even gegeten en buiten koffie gedronken, champagne en dan naar bed. Gewoon rustig slapen geen wachtloop-rondjes van 3 uur meer, nee heerlijk uitslapen. Het is hier erg warm en Joop is zo lief om boven mijn bedje nog even een ventilator te maken, kan ik die aan doen als ik het te warm vind worden.
Zondag 23 december
Rustig opstaan ontbijten en de omgeving bekijken kontact maken met andere boten, zwemmen, boot van binnen en buiten schoonmaken. Met name het onderwaterschip begint toch weer aan te groeien. Niet veel, maar de eendenmosselen zijn erg hardnekkig en die moet ik er met een plamuurmes af steken en dit zijn nog maar hele kleintjes. Aan het eind van de middag met de rubberboot naar Brigdetown gevaren om de stad te verkennen, geld van hier te pinnen en boodschappen te doen. Ja en sta je toch echt weer in een heel andere wereld. Het is een oude kolonie van Engeland dus rijden ze links. De bevolking stamt voor een groot deel af van de Afrikanen uit het slaven tijdperk. Het Engels dat ze spreken is voor ons niet altijd even gemakkelijk te verstaan. Ik vind het een wonderlijke combinatie tussen Afrika en Europa. Het is echt warm, vooral als de wind er uit zakt meestal nachts en s’morgens vroeg is het het koelste. Ik heb dan ook snel in de kajuit bij de keuken en de kaarten tafel nog twee ventilatoren aangesloten. ’s Nachts is het hier verre van rustig. Op het strand wedijveren minstens drie strandtenten om de luidste prijs. Ik was me dan ook in de kuip bij drie soorten muziek. Omdat het hier zo warm is, is nat worden verrukkelijk; het zwoele windje droogt je zo. De muziek duurt tot het ochtendgloren.
Maandag 24 december
Vroeg het bed uit. Nu is het nog lekker koel, even zwemmen in het grote bad de Caribische zee. Het water is 27 graden en glashelder! Je springt hier echt voor je plezier in, heel wat anders dan de Noordzee. Vanmiddag een kinderfeestje. Er ligt een Nederlands schip waar een kindje jarig is, ze wordt 5 jaar. We worden voor de strandparty uitgenodigd. Om 17.00 hebben we een “Christmas Eve casual gathering” of te wel een gezamenlijke borrel op het strand met de andere zeilers onder de palmbomen, een heerlijk vooruitzicht. Voor morgen hebben ze een Kerstdiner gepland in het park midden in de stad we kunnen er met onze bijboot heen varen en daar afmeren. Het is ‘Pot Luck’ style, iedereen neemt drinken en eten mee. Dat wordt op een grote tafel gezet en een ieder kan pakken waar die zin in heeft. Krijg je een grote variëteit aan eten en toch het gevoel van Kerstdiner door gezamenlijk te eten. We gaan voor het verjaardagsfeestje voor het eerst met de bijboot naar het strand. Dit is een kunstje dat je onder de knie moet krijgen. Het landen gaat redelijk goed. Op de rug van een golf het strand op, motor omhoog, hup er uit en op de volgende golf je bootje de kant optrekken. Doe je dat niet goed, dan loopt de golf je bootje in .Terug is andere koek De eerst keer kreeg ik een complete waterdoop. Onze communicatie was niet je dat en de golven lieten niet op zich wachten. Enfin bij de borrel maakten we met een schaal met gevulde eieren een perfecte landing. En terug ging het, ondanks de alcohol, ook beter, omdat we geduldig op de goede golf wachten.
Dinsdag 25 december
Ik ben eten aan het bereiden voor ons kerstdiner als er iemand op de boot klopt. Nieuwsgierig kijk ik naar buiten en zie tot mijn verbazing geen boot naast ons, maar dan hoor ik in het water iemand tegen me praten. Het is een Nederlander die op Barbados woont. We nodigen hem uit aan boord en zeggen dat ik aan koken ben en dat even moet af maken anders brandt de pap aan. De man heet Jules Vastert en heeft kennissen op Terschelling. We hebben een gezellig gesprek en hij nodigt ons uit om bij hem thuis te komen internetten. Iets waar we graag gebruik van maken en we spreken af voor morgenochtend. Hij heeft ons het liefst s’morgens vroeg, dan houdt hij de rest van de dag vrij om andere dingen te doen en voor ons maakt het niet uit, we hebben de tijd aan onszelf. Het is zo ver. Eindelijk vier ik kerst onder de klapperboom. Wel raar om in een temperatuur van 30 graden kerst te vieren in korte broek en T shirt. We hebben er geen van allen een echt kerstgevoel bij, maar het is gezellig om in deze omgeving met gelijkgestemden kerst te vieren. Er was veel te veel eten. Iedereen had zijn best gedaan om het eten zo lekker mogelijk te maken. Bovendien waren er vooral veel en lekkere toetjes en die scoren bij mij altijd hoog. Na afloop terug aan boord met onze zuiderburen, Mieke en Luc, nog even na zitten borrelen en zo wordt het een geslaagde kerstdag.
Woensdag 26 december
Al vroeg op pad met de bijboot naar de wal, landen, de boot omhoog trekken en dan op naar het huis van Jules. Het is niet moeilijk te vinden Het ligt in een verpaupert wijkje maar de staat van onderhoud van de huizen is over het algemeen erg slecht dat komt ook door het klimaat. Het huis waar Jules in woont ziet er gezellig uit, staat mooi in een natuurlijke omgeving en de man is erg gastvrij, iets wat ons enorm aanspreekt. We leven ons lekker uit op het internet en kunnen de site opwaarderen en allerlei andere computer-klusjes doen, helemaal goed. Het is erg fijn om zo’n adresje te hebben en we zijn er dan ook blij mee. Bovendien is Jules een zeer aardige man, die hier al 12 jaar woont. Hij is net als wij er met de boot er naar toe gezeild en heeft hier zijn draai gevonden.
Hij heeft eerst 5 jaar op de boot gewoond ,en nu in dit huis. Inmiddels is het middag en horen we dat de Apelia binnengelopen is en op de valreep een dorade gevangen heeft van 1.62 mtr. We worden uitgenodigd om hun te helpen met het opeten van de vis samen met nog 3 andere bemanningen van boten die hier liggen. Ik moet zeggen dat ze hem uitstekend hadden bereidt. Het smaakte zeer goed. Jules blijkt een film- en muziekliefhebber te zijn. We wisselen dvd’s en muziek uit. Kan ik Joop eindelijk Garp en Telma en Louissa laten zien. Voor mezelf heb ik de Red violin., een film waar Jules heel enthousiast over is.
Donderdag 27 december
Het is weer een vroegertje. We gaan weer internetten bij Jules. Hij heeft gevraagd of ik wat vroeger kan komen dan kan ik de deur voor de werkster open doen. Deze keer gaat Luc mee om te internetten maar ook omdat ik de bijboot niet alleen ver genoeg het strand op kan trekken om uit de branding te komen. Weer de hele morgen zitten te internetten. En intussen was Albertien met haar nieuwe hobby bezig als dames- en herenkapper. Wat je al niet moet doen als yachty ( zo worden de wereldzeilers genoemd). Wanneer we aan boord terug is Mieke netjes geknipt en kan ze zich weer op straat vertonen. In de middag samen de stad in om de boel te verkennen, en boodschappen te doen.
Vrijdag 28 december
Wij internetten en via skype of voipbuster bellen we gratis bellen met familie en vrienden, terwijl we wachten de anderen. Vandaag hebben we een auto gehuurd om tevens met de auto van Jules met hem als gids een tocht over het eiland te maken. We gaan met 3 boten. Mieke en Luc van Luiza, Hugo en Sigrid met hun twee kinderen Britt, het jarige jetje van 24 dec, en Quint, haar jongere broertje van de Zeester en wij. We rijden naar een mooie baai aan de oostkant met hoge brandingen. De kleur van het water verloopt in de branding via donker turkoois naar lichtgroengeel en wel zo spankelend van kleur ,dat als je dit al natuurgetrouw zou kunnen schilderen het er erg kitscherig uit zou zien. Zeker als je bedenkt dat de lucht azuurblauw met witte wollig wolkjes is. Live is het prachtig! Er staan kokospalmen met jonge noten er in die lekker zijn om de melk uit te drinken. Een stel knullen heeft hier een handeltje en komen vragen of we kokosnoten willen. We zijn met 9 personen en Jules onderhandelt met de boys voor 30 barbadian dollars (10 euro) halen ze er 8 acht uit de boom. En dat gebeurt met veel show. Eén van de knullen met schouders als een kleerkast zo breed, dat elke bodybuilder er jaloers op zou worden, klimt in die hoge palmen alsof hij een trap op loopt. Met zo veel gemak slingert hij om de boom heen dat het vermoeden dat we van de apen afstammen wel heel erg bevestigd wordt. Als we allemaal een gescalpeerde noot hebben, kunnen we er uit drinken. Het is meer water dan melk, maar wel lekker verfrissend. Als de noot leeg is, snijden ze hem door en kun je het begin van het kokosvruchtvlees er uit lepelen. Dit is toch een aparte ervaring. Overigens als de noten zo jong zijn kun je ze gewoon me een mes snijden pas later worden ze de harde noot zoals wij hem kennen. We gaan nog verder over het eiland waar we een goede indruk krijgen hoe de mensen hier leven en wonen. Onderweg ergens gegeten; gegrilde vliegende vis met brood en patat van broodboomvruchten, heel apart. We komen nog langs diverse mooie stranden en baaien. Eén er van is wel heel bijzonder, die bestaat helemaal uit koraal plateaus waar een zware branding op stuk loopt en spuiters van soms wel veertig meter geeft. Een fantastische gezicht. Als klap op de vuurpeil gaan we door een gat in de koraalwand waar af en toe golf door heen komt en komen we in een soort zwembad van koraal waar de grote branding vlak voor breekt en daar zwem je dan. Wel erg spannend. Wij, dames blijven met kinderen in het stuk er voor en genieten ook volop. Britt en Quint zijn allerschattigst en maken makkelijk contact met alle volwassenen. Jules zoekt nog een paar schelpjes met heremietkreeftjes er in. Hebben we die ook weer gezien. Op een simpel terrasje vlak aan het strand drinken we een cuba libre. Heerlijk En dan weer op weg naar huis. Het was een volmaakte dag waar met veel plezier op terug kijken. ‘s Avonds nog even wezen koffiedrinken bij Australiërs, die weg zijn van Nederland. Haar familie komt er vandaan. Leuke mensen die met tussenstops naar huis al 8 jaar onderweg zijn. Het blijkt dat bijna iedereen die wij ontmoeten en die al een tijd op reis zijn, tussendoor voor langere periodes naar huis gaan
Zaterdag 29 december
Ja, u raad het al we gaan weer internetten nu samen met de dames van twee buurschepen, en ik ga nog eens proberen om kaarten van de Bahama’s te instaleren en actieveren. Na de hele morgen te hebben zitten stoeien, is het weer niet gelukt. De codes worden verstrekt en goedgekeurd, maar het lukt niet. Gefrustreerd ga ik weer terug naar de boot. De dames hebben meer succes; site bijgewerkt en emails beantwoord. Dus die gaan helemaal tevreden naar de boot. Ik ben ondertussen met Luc naar de stad geweest. Was wegbrengen, de gewonen boodschappen, nieuw visgerei en een snorkelbril voor mij kopen. Joop heeft er gisteren één van de Apelia cadeau gekregen. Wij gaan s’middags weer de stad in uitklaren bij de Douane, nog wat rum kopen en het wasgoed op halen bij de wasserij. Dat uitklaren is een tijdrovende kwestie hier je bent zo 2 tot 3 uur kwijt. Terug aan boord de boel opruimen, zeilen hijsen en vertrekken naar Bequia 110 mijl. We gaan om 17.00 uur samen met de Luiza anker op, dan komen we morgen in de loop van de dag aan. Er staat een strakke passaat wind maar achter het eiland gaat het nog relaxt. Overigens gaat Joop met frisse tegenzin ook nu twee keer te water tijdens het vertrek omdat het logwieletje weer vaster zit dan we denken.
Zondag 30 december
Het is een ruig tochtje aan het worden. De zeeën bouwen op en we scheuren er over. Vooral als we in de buurt st.Vincent en Bequia komen We moeten daar tussendoor gaat het erg ruig. Zeer hoge golven komen ons achterop. Het lijkt wel of we in een wasmachine zitten zo gaat het hier te keer. Eenmaal slaat er een breker tegen de zijkant van het schip en krijgen we een fikse hoeveelheid water aan boord en in de kuip maar het loopt snel weg. Uiteindelijk zijn om een uur of 11 tussen de eilanden door en komen we in rustiger water en een uurtje later zin aan we in de baai van Bequia. Bij het binnenlopen van de baai komt er een bootje op ons afgestoven . De man er in vraagt of we een morning willen. Albertien ziet die rust wel zitten , want in de pilot staat dat de ankergrond hier niet je dat is en de baai ligt al behoorlijk vol. Enfin, wij achter die man aan. Hij legt ons bootje aan de moornig, geeft zijn naam, hij komt later het geld wel halen en vertrek met gezwinde spoed. Hè, hè eindelijk rust! Dat had je gedacht . Er komt een andere boot langszij en die zegt ,dat deze boei gereserveerd is , dat we wel elders kunnen liggen, maar die kost wel 5 USdollar meer per nacht. Komt er nog iemand om zich er mee te bemoeien en wij snappen er geen hout meer van. We besluiten de mooring de mooring te laten en te gaan ankeren. Tot ons geluk liggen we in meteen goed vast. Even later komen onze Belgen ook binnen en zij moeten wel 5 keer opnieuw ankeren voor ze vast liggen. Inklaren doen we morgen wel. Het is nu zondag en dan kost het overtime. Het water is hier helder genoeg. Joop gaat met de niewe duikbril even te water en ziet dat het anker goed is ingegraven. Ik ook weer gerust. De wind haalt hier af en toe flink aan en dan trek je stevig aan je ankerketting.
Maandag 31 december
De laatste dag van het jaar 2007. We kunnen terug kijken op al onze belevenissen van afgelopen jaar met een dipje door het overlijden van mijn vader maar alle nieuwe dingen die we bereikt hebben zijn zeer de moeite waard. We gaan samen met de Luiza eerst naar de douane om in te klaren. Wat zeer efficiënt gaat en niet zo belachelijk als in Barbados, gewoon goed en geen gezeur. We kopen mango’s en avocado’s ,drinken koffie met bananencake op een terrasje en gaan weer aan boord. Ondertussen is ook de Apelia,die een dag later is vertrokken er weer. We gaan dan met de Belgen en Duitsers, onze meetrekkers op dit moment, oudjaar voorbereiden. Ik ga samen met de dames naar het strand om daar onder de palmbomen oliebollen te bakken en Albertien maakt allerlei lekkere hapjes. Ze komen bij ons aan boord oud jaar vieren. Wij hebben de meeste ruimte en fungeren soms een beetje als ouders voor de jonge lui waar we mee optrekken en dat vinden we allemaal kennelijk erg prettig. Voor iedereen er is bellen we nog even met thuis, daar is het dan half twaalf en zijn de lijnen nog open. Na een zeer geslaagde avond knallen we het jaar uit en begroeten het nieuwe jaar! Wij doen dat met onze scheepshoorns, maar krijgen helaas geen bijval van de andere schepen. Vervolgens feliciteren we Luc ,die op 1 januari jarig is. Het vervolg kunt u lezen onder de categorie: Eastern Caribbean