Dinsdag 21 augustus
Het is inmiddels licht aan het worden. We staan op en willen vroeg op weg naar Portugal. Er is nog weinig wind, maar dat zijn we gewend. s’Morgens is het hier rustig starten zowel voor de wind als voor de bevolking. Op zee loopt nog wel zwel van gisteren en het gaat langzaam. We kunnen grootzeil en genua niet vol houden, want de wind is te licht, dus de motor nog maar even bij tot we helemaal buiten zijn en daar genua uitgeboomd. Zo gaat het lekker. Onderweg komen er weer dolfijnen om de boot spelen. Dit keer een vrij grote groep. Ze blijven ook een hele tijd mee zwemmen, een prachtig gezicht. Inmiddels maken wij kennis met de Portugese Noord, dit is een wind, die in de loop van de dag als het land opwarmt flink toeneemt in kracht. Wij zeilen lekker, de nu gereefde genua nog steeds op de boom en grootzeil gestreken terwijl de golven flinke afmetingen beginnen te krijgen. De automaat stuurt de boot mooi. Nu we dichter bij onze bestemming, Oporto, komen, zien we dat het al een dikke zeven waait. Hoe meer we onder de kust komen, hoe harder het waait. Als we uiteindelijk vanaf zee achter de golfbrekers uit de golven komen waait het 8. Op de motor tegen deze wind in varend met ook nog uitgaande stroom komen we met 1,5 knoop, bijna niet vooruit, als we nog wat meer gas geven begint de keerkoppeling te fluiten en doet niets meer. We schrikken ons rot. Wat nu? We ontdekken, dat we richting het strand kunnen ankeren in de luwte van de havenhoofden. Gelukkig pakt het anker meteen. Zo dat was even schrikken. Nu eerst maar de havendienst oproepen, dan weten ze dat we hier liggen. Ze willen direct al een rescueboot sturen, wij vinden dat dit niet hoeft en dat als de wind afneemt we wel naar binnen zullen proberen te komen. Maar al wat er gebeurt, de wind neemt niet af. We proberen de motor toch maar weer en gelukkig hij doet het. We ondernemen een nieuwe poging, kruipend met een snelheid van 2 knoop komen we binnen met veel gedoe afgemeerd naast een Engelsman. He, he we liggen, weliswaar enorm te rijen, maar toch met een beter gevoel dan buiten op zee.
Woensdag 22 augustus
Zo na een onrustige nacht is de wind inmiddels gaan liggen en kunnen we even op adem komen. Die koppeling daar moet ik mee aan de gang, dit is niet vertrouwd. Maar nu nog even geen zin. Eerst rustig nadenken en dan maar iets ondernemen. Als we op een betere plaats in de haven liggen, ziet Albertien weer een rood Waarschip liggen. Toen we op de Solent voeren zijn er vanaf een Duits, rood Waarschip foto’s van ons gemaakt en nu spreekt ze iedere rode Waarschipper aan. Deze keer is het raak. Ze hebben prachtige foto’s van Zeezot gemaakt en we krijgen ze op stick aan geleverd. Ook zij zijn onderweg naar de Carieb en de dame van dit schip loopt ook hard. Ze wil graag een keer met me lopen en dat lijkt mij ook leuk, dus als we weer eens samen ergens liggen?? Nu zijn ze al weer door gegaan en wij gaan Oporto verkennen. Een prachtige stad tegen de bergen op gebouwd met een mooi oud centrum. Veel leuke winkeltjes waar je werkelijk van alles kunt kopen waar het bij ons al vaak ondenkbaar is dat je dat soort onderdelen nog los kunt kopen. ,We lopen de benen onder ons lijf vandaan heerlijk en vallen dan een restaurant binnen waar een Fado zangeres optreedt. Werkelijk helemaal tevreden gaan we s’avonds naar de boot terug.
Donderdag 23 augustus
We hebben gisteren dagkaarten voor openbaar vervoer gekocht en die zijn 24 uur geldig dus kunnen we nog een halve dag overal naar toe en dat doen we ook. De hele omgeving verkennen en natuurlijk naar de porthuizen om te zien hoe het gemaakt wordt en om te proeven. Een leuke en gezellige onderneming. Vervolgens weer naar de winkels in de binnenstad om onderdelen te kopen om de keerkoppeling uit elkaar te halen. Op het eind van de middag vragen we een stel Denen op de borrel . We komen ze nu al voor de derde of vierde keer tegen en het lijken en blijken aardige mensen. Ze hebben 13 maanden voor hun rondje Atlantic met twee dochters van 14 en 16 jaar en krijgen vandaag visite voor 10 dagen vanuit Denemarken. Wij krijgen begin september Marleen en Hester voor een kleine week aan boord in Lissabon. Het is geboekt!! Na een tijd van dralen krijg ik ‘savonds de geest en bouw de koppeling uit en morgen haal ik hem wel uit elkaar.
Vrijdag 24 augustus
Het is zo ver. Ik ga met de koppeling aan de gang. Het uit elkaar halen gaat voortvarend, maar nu de oorzaak zien te vinden. Ik kom er niet uit en ga aan het bellen maar wie ik ook bel in Nederland ze weten niet wat de oorzaak kan zijn. Na vier bedrijven is er iemand die zegt dat vanmiddag een monteur zal terug bellen ik ben benieuwd. Na nog maar een keer naar het bedrijf gebeld te hebben belt na een half uur de monteur terug. Hij weet wel het een en ander te vertellen, maar we komen er niet uit. Hij belooft nog terug te bellen maar vergeet af te spreken welke dag.
Zaterdag 25 augustus
Toch nog maar gebeld naar een paar bedrijven maar niemand weet een antwoord op de vraag over het hoe en waarom en de monteurs zijn het weekend vrij. Maandag maar opnieuw bellen. Aan de koppeling kunnen we vandaag niets doen, het wordt een luie dag wat kleine klusjes aan de boot gedaan draadje trekken, ledlampje aansluiten, boot schoonmaken, zo komen we de dag door. Bij strandtentje wat gedronken met uitzicht over de Atlantic.
Zondag 26 augustus
Het regent ja zelfs in Portugal, is ook wel nodig want het ziet er droog uit. En wij uitslapen en eindeloos bomen over de oorzaak van de koppeling??? ‘s Middags naar de stad, rondwandelen, oude gebouwen en wijken bekijken. In een steegje bij een klein restaurantje gegeten eigenlijk binnen gehaald door het verhaal dat er een live optreden van Fado muziek zou zijn en wat blijkt de kok treed als fadozanger tussen het koken van onze gerechten op met een paar oude mannen als muziekanten. Kwaliteit van zowel het eten als de muzikanten was matig alleen de prijs was wel op peil. Een ieder geval een leuke belevenis en na nog wat rond zwalken en lang wachten op de bus weer naar de boot.
Maandag 27 augustus
Toch maar weer gebeld firma Abma in Sneek , de monteur kon ook nu geen oplossing op afstand bedenken en gaf me een telefoon nummer Aquanautic Bakker in Sneek. Daar trof ik de juiste man. Hij wist waar ik het overhad en hij gaf ook een aannemelijke oorzaak op. Niet de koppelingsplaten zelf maar de tussen platen waren door het gebruik verglaast en zo hard en glad geworden, dat ze bij te grote kracht niet genoeg koppel leveren en daardoor slippen. Maar ja we hebben hier geen nieuwe platen bij de hand dan maar repareren zoals ze dat al jaren in Cuba doen, oude rommel oplappen. Voor ons betekend dat, de koppeling helemaal uit elkaar, de platen opschuren en voor en achter wisselen. Daarvoor dan moeten we eerst een grote pulley-trekker hebben. Wij gaan op jacht! We kunnen bij een garage proberen of ze daar voor ons het klusje willen klaren, maar eigenlijk wil ik er wel een aan boord hebben, want dit kan vaker voor komen en dan kunnen we ons zelf redden. Na veel gekletst met handen en voeten en in het Frans lukt het om aan een behulpzame Portugees duidelijk te maken wat we willen hebben. Deze man belt voor ons een leverancier en geeft ons een papiertje met adres en met de Portugese naam van het ding. Gelukkig voor ons spreekt de leverancier een beetje Engels en met een tekening en uitleg wordt een pulley-trekker geregeld a’184,00 maar het laten door bedrijf zou ook duur zijn. We moeten wel een uurtje wachten, want ze gaan hem speciaal voor ons ergens in de stad halen, top service. Wij met onze onderdelen en de nieuwe aanwinst naar huis en twintig kilo op de rug pff…. En dan aan de slag! Het gaat voortvarend en na een aantal uren sleutelen zit de boel weer op de plaats nu moet de vloeibare pakking nog drogen en kunnen we hem morgen uit proberen.
Dinsdag 28 augustus
Het is mistig vandaag en ook niet erg warm, nu kan ik de olie in keerkoppeling doen en proefdraaien. De koppeling lijk het goed te doen, maar de hele motor staat vreselijk te schudden. Is de uitlijning niet goed? Kan eigenlijk niet de motor is niet van z’n plaats geweest, de oorzaak ligt aan het verschuiven van de flens op de koppeling. Oplossing: de schroefas iets verder naar achteren. Zo is het trillen voorbij, hij doet het weer goed en lijkt zo in de box in de haven goed te werken. Als we weg gaan proberen we hem nog wel heftiger uit tot nu toe zijn we tevreden. Nog wat onderhoud klusjes aan de boot en boodschappen halen ATF olie voor de koppeling, accuwater en natuurlijk eten, want ook dat moet door gaan. We krijgen vanavond de Australiër met z’n Chinese vrouw op de borrel. Altijd leuk om de verhalen te horen van iemand die al 10 jaar met zijn boot zwerft, maar nu ze een baby hebben lijken ze aardig te worden gesloopt. We gaan informeren of we morgen een auto kunnen huren om het binnenland te verkennen, anders kom je niet verder dan de kustplaatsen en we willen ook graag weten wat er achter ligt. Bovendien hebben we nog ruim de tijd voor we in Lissabon moeten zijn voor Hester en Marleen.
Woensdag 29 augustus
Vandaag weer een mistige dag. Het gaat niet helemaal vlot met het huren van de auto, maar 11.30 kunnen we op pad, met een wegenkaart die meer op een overzeiler lijkt dan een goede autokaart. We rijden dan ook al snel verkeerd en komen op een tolweg terecht, maar we gaan wel de goede kant op. We komen in de streek van de port plantage’s terecht en toeren daar rond. Bij een moderne wijnboer, niks geen houten vaten alles is hier van roestvrijstaal, proeven en kopen we 2 soorten lekkere witte wijn. Even later ontdekken we in een kroegje waar we wat eten dat er een betaalbare, maar niet gecertificeerde variant van de port bestaat. Die kopen we ook, zeker 4 liter in een fles met een witplastic mandje erom, erg lelijk en leuk. We rijden door veel mooie bergdorpen, over bruggen en langs een stuwdam. Een leuke maar wel vermoeiende tocht. Ook nu weer bergje op en bergje af en de ene bocht na de ander en zo rijden we een paar honderd kilometer met een snelheid van niet meer dan 50 km. Het gaat dus niet erg snel, maar het is wel een mooi gebied en de mist was hier ook al opgetrokken. Het uitzicht over de dalen is met de patronen van de wijngaarden is prachtig. Zo brengen we de dag door en komen na een pitstop bij een supermecado terug bij de boot met een auto vol goederen. We kunnen voorlopig weer even vooruit. De reden om zo lang in Oporto te blijven was tweeledig. De keerkoppeling moest gerepareerd en dit is de laatste haven die een normale prijs rekent en Oporto is een mooie en goed uitgeruste stad.
Donderdag 30 augustus
Vandaag gaan we weer verder langs de kust want we willen immers naar Lisboa zoals dat hier heet. Maar eerst Aveiro zo’n dertig mijl verder. Voor we gaan eerst watertanks vullen, want die raken aardig leeg. Onze eigen slang aan gesloten op de kraan en uitgelegd aan dek, de kraan open gedraaid, maar…… ik had het spuitstuk een beetje open laten staan om de lucht er uit te laten blazen, waardoor de slang een eigen leven begon te leiden. Hij lag te kronkelen op het dek en dreigde Albertien, die stond te kijken nat te spuiten maar op het moment supreme draait de slang zich om en treft de straal mij recht in het kruis, met het gevolg dat Albertien helemaal dubbel ligt van het lachen en ik druipend de slang bezweer door de kraan dicht te draaien. Lach niet zo druiloor het is helemaal niet leuk. En dan de auto inleveren bij verhuurbedrijf, dat die gisteren keurig op de haven kwam brengen en nu weer op komt halen. Havengeld betaald, afval weggegooid en we kunnen vertrekken. Nu proberen we eindelijk de keerkoppeling uit en hij werkt prima. Dat is wel heel geruststellend idee. Echt hard hoeft hij nog niet te werken, stroom en wind mee.
Buiten zeilen omhoog en op weg. We hebben een mooie tocht met wisselende winden en wisselende zeilvoeringen, zo komen we tegen vijven aan bij Aveiro. Daar moet de blister naar beneden, maar die heeft zich om de fok vast gedraaid. Foutje bij het hijsen en daar moet ik nu voor boeten, met veel gedoe gestreken. Vervolgens met dikke stroom naar binnen, het spoelt echt naar binnen. Er ligt hier een soort waddengebied achter, wat door deze haven ingang vol stroomt en het is ook nog springtij. We scheuren echt naar binnen en vinden het maar wat spannend. We moeten nog acht mijl naar binnen varen voor een goede afmeer plek en ankeren in deze stroom zie ik ook niet zo zitten. Wanneer we eindelijk op de plek aankomen staan alle kades onder water en lijken de dijken van de zoutpannen ook bijna overspoeld te worden. Het scheelt maar een paar centimeter en die pannen liggen zeker 1,5 meter lager dan de zeespiegel van dit moment. De steiger van de watersportvereniging waar we heen willen, is deels afgebroken en het stuk dat er nog ligt, ligt midden in de stofwolken van zandauto’s , niet echt aantrekkelijk dus. We meren uiteindelijk af aan een steiger bij een werf om daar de nacht door te brengen. Als even later het water uit begint te lopen, spoelt het met zo’n rotgang onder de boot door we denken wel 4 knoop, dat ik er wel even van schrik, maar het lijkt goed te gaan.
Vrijdag 31 augustus
Opstaan: 6.30. De wind giert door het want, klinkt niet aanlokkelijk om uit te varen, want we moeten de Atlantisch Oceaan op ten slotte, gelukkig varen we wel onder hoge wal, dat scheelt de helft en we weten dat de wind er tegen tienen uit zakt. Wel moeten we nu gaan varen direct na de kentering anders wordt de stroom weer zo hard dat het gevaarlijk is om door dit water te varen. Er loopt dan zoveel stroom dat een zeiljacht hem niet dood kan varen en dat vinden we te link. Mooi op tijd zijn we de haven uit met een rustig stroompje naar buiten op de genua. Er is toch wind genoeg en we lopen 7.5 knoop dat gaat hard zat. Na een paar uur zeilen zakt de wind, hup grootzeil er bij en dan gaan we weer lekker. Maar na een uurtje zakt de wind nog verder in. Blister er bij en ook dat gaat nog een klein uur goed dan is de wind op. We liggen te rollen in de zee en de zeilen klapperen als een gek, strijken die hap. Wat nu? De motor aan? Nou eigenlijk kan dat niet. We ontdekten namelijk vanmorgen met het uit varen dat de motor erg trilt en dat is slecht voor de motor enzo. Het probleem komt uit de schroefas voort, dit moet ik eerst na kijken op onze volgende stop plaats, Figueira Da Foz. Dit is een vrij grote plaats in de oksel van Kaap Mondego. Daar naar binnen gezeild het laatste stukje op de motor, weer ingeklaard wat hier een ritueel wordt. Eindeloos papieren invullen waarvoor dat weet niemand. We liggen in de haven en het zo waar warm buiten, op zee moesten we nog extra kleren aan het was er fris en hier binnen is het warm. Eerst maar naar de uitlijning van de schroefas bekijken, dat zit me niet lekker. Koppeling van de as losgemaakt, alles gecontroleerd maar niets te vinden. De boel weer uitgelijnd, koppeling iets anders vastgezet en alles lijkt nu goed, de boel dicht gemaakt en opgeruimd. En dan de stad in om die te verkennen lijkt een gezellige stad waar ook behoorlijk veel toeristen komen. Terug bij de haven willen ze ons laten betalen voor 12 tot 15 meter terwijl we volgens de papieren 11.85m zijn en dat scheelt ons 7,50, iets teveel om toe te geven. Uiteindelijk rekent deze havenmeester met tegenzin het goede bedrag af. Zijn voorganger had ons dit bedrag al toegezegd, maar toen hadden we nog geen geld genoeg. Wat een gedoe.
Zaterdag 1 september
Er is weer een nieuwe maand aan gebroken, en de tijd vliegt nog steeds voorbij. Eigenlijk is dat rondreizen gewoon werken. Elke dag is er wel wat te doen, te ontdekken, en ja de huishouding gaat ook gewoon door. Nu het nog kan eten we nog zoveel mogelijk verse spullen. We hebben gelukkig een goed werkende koelkast. Al is die soms als we lang motoren wat te koud en hebben we bevroren bier. De volgende keer zal ik er een stokje in steken dan hebben we een bierijslollie, lijk me lekker één of twee likjes bier. Vandaag zeilen we naar Nazaré, ligt een eindje boven Lisabon. Een mooi en goed beschut haventje er zit een vrij grote plaats bij en daar hebben ze toevallig weer eens een feest met circus en als klap op de vuurpeil vuurwerk na!!!
Ik geloof dat dit ons derde grote vuurwerk wordt. We blijven er al niet eens meer voor op. Het was een ontspannen tocht. Alleen op de blister, te weinig wind voor de andere zeilen en met de blister kunnen we redelijk wind vangen en zeilt het lekker. Ik ben vanmiddag een beetje nood gedwongen gaan zwemmen, nee ik ben er niet in gevallen, maar de impeller van het log zat vast en wou even een zetje hebben. Ik heb meteen ook de waterlijn van de boot schoon geschrobd. Wanneer je lang genoeg in het water ligt en behoorlijk onderkoeld raakt dan vind je het nog lekker ook! Hoe is het mogelijk.
Zondag 2 september
De dag begint goed. Mist, mist en nog eens mist nou hadden we geen strakke plannen maar
nu kunnen we uit varen beter vergeten dus de natuur beslist voor ons gewoon blijven liggen. Zondag houden. Er zijn mooie stranden hier, maar ook die zijn in mist niet aantrekkelijk. Wij voeren een anti kakkerlakken beleid dat houdt in dat ik niet met de schoenen waar ik mee aan de wal loop in de boot mag. Nou ik kan je vertellen dat ik dat om de haverklap vergeet en dan krijg ik van Albertien op m’n kop en wordt ik sacherijnig. Niet eerlijk, dat weet ik , maar het is ook zo’n gedoe!! Maar goed het begint te wennen, afmeren, even iets binnen pakken, schoenen uit, weer naar kant schoenen aan, toch nog wat vergeten schoenen uit !@#$%&@ nou je snapt hem wel. Ik was vanmorgen al vroeg aan het rennen langs de boulevard en kwam allemaal Portugezen tegen uitgerust met parasols en koelboxen met drankjes en eten ze gingen massaal naar het strand om lekker te zonnen. Zeker geen nieuwsberichten geluisterd, want om nou met mist op het strand te zitten, lijkt me ook geen lol. Maar zo als we later zien zit het strand zelfs vandaag goed vol. Het is dan ook niet koud, ondanks de mist. We wandelen door het stadje, dat erg toeristisch is. Wel hoofdzakelijk Portugezen, die een dagje naar het strand gaan. Het is wel een apart plekje met wonderlijk kleurig geklede oude dames die nootjes of gedroogde visjes verkopen of een kamer proberen te verhuren. Op de terugweg vergapen we ons weer aan de oude, houten vissersbootjes, die hier op de kant letterlijk uit elkaar vallen. Mooi voor op de foto.
Maandag 3 september
Het is nog steeds mistig alleen niet zo dicht als gisteren na wat twijfelen besluiten we toch maar te gaan varen ook al omdat de meiden woensdag komen. Het eerste stuk wordt op de motor gevaren geen wind, later krijgen een beetje wind zeilen omhoog en motor uit het gaat niet hard maar wel lekker. Als we om de kaap bij Peniche komen trekt mist groten deels op maar de wind is ook weer weg motor aan en het laatste stuk zo verder gevaren en buiten de haven in de hoek bij het strand geankerd voor de nacht. Morgen weer vroeg verder op weg naar Lisboa.
Dinsdag 4 september
Mist, mist en nog eens mist. Toch maar op weg in de hoop dat het straks beter wordt. Op de radar zien we bootjes voorbij komen en maar verder zien we niks. Wat een geluk dat we een plotter, een radar en een stuur automaat hebben. Even aan het roer proberen de juiste koers te varen, vraagt veel opletten, want je gaat snel de verkeerde kant op. 50 meter, verder kunnen we niet kijken. Na verloop van tijd wordt het zicht iets beter en even later komt er wind. Tenminste dat willen we maar de wind valt weer weg, later komt hij terug en kunnen zeilen het gaat niet hard, de mist wordt dunner dat is wel weer aardig het is hier een mooie kust maar we zien er niet veel van. We komen weer bij een kaap waar we naar binnen moeten en ook de mist is er weer. Op radar en plotter komen we binnen, zelfs in de haven hebben we bijna de radar nodig wegens potdichte mist en om het nog spannender te maken staat de misthoorn naast ons te loeien. We meren af, zijn blij dat we liggen. s‘Avonds de stad verkennen zit er niet meer in. Tijdens de tocht op de fiets om boodschappen te halen, lijkt het me een leuke plaats maar dat bewaren we voor morgen.
Woensdag 5 september
De meiden komen vanmiddag. Eerst schoonschip maken en ruimte voor hun om te kunnen slapen, want de boot is aardig vol dus moeten we wat schuiven. En dan met trein en bus naar het vliegveld. Dit gaat voorspoedig en 20 min voor de landing zijn we op de luchthaven, maar voor de meiden de bagage hebben duurt het nog een uur. Maar dan zijn ze er, kunnen we bij kletsen op weg naar de boot. Het is een gezellig weerzien, aan boord de boel instaleren, bestelde spullen uitpakken en andere cadeautjes en dan de stad in om rond te kijken. En wij kunnen hier de gasflessen laten vullen, helaas kunnen we ze morgen pas om 5 uur weer ophalen, maar het kan!!. We willen uit eten en vinden een gezellige plek bij een klein restaurant waar we lekker eten met grote ijsjes toe.
Donderdag 6 september
Eerst rustig wakker worden. Marleen en ik gaan naar supermarkt brood halen en als we weer terug zijn, gaan we lekker ontbijten en koffie leuten. Nog even de buurman, een Fin, helpen met zijn rolfok daar het systeem niet goed draait. We halen het uit elkaar lijkt allemaal goed, nieuw vet er in en rollen, nee niks rollen, het wil niet, we stoppen er eerst mee. De meiden zijn over en zitten in afwachting van mijn komst te vissen en Marleen slaat er al een mooie vis uit met een droog korstje brood. Met de Fin spreek ik af dat we er later naar kijken we zien elkaar in Lissabon toch weer kijken we daar wel verder. Nu gaan we buiten de haven voor anker en pompen Watervlo, de rubberboot, op om mee rond te crossen en straks de gasflessen op te halen.. Verder zwemmen en vissen. Hester is niet meer te stuiten en vangt nog een makreel die we s’avonds zullen roken. Maar eerst die gasflessen. Vol zijn ze, maar duur!! 35 euries per fles! Enfin wij kunnen voorlopig vooruit en de volgenden keer maar een prijsopgave vooraf. Later in de middag varen we richting Lissabon. Nou dat wordt geen succes. We liggen erg te rollen op de deining, Marleen wordt bleek om de neus en Hester vindt het ook maar matig. Dus op naar de dichts bij zijnde haven om daar rustig te liggen en te eten zonder dat iemand kotsneigingen krijgt. We varen voor ons plezier. We meren af in Oeiras, een vrij nieuwe jachthaven, erg netjes en schoon. Daar rond gekeken en besloten dat Marleen en ik morgen gaan hardlopen geïnspireerd door vele anderen die hier nu aan het hardlopen zijn.
Vrijdag 7 september
Zoals gezegd we gaan lopen. Er is een lange boulevard langs de kust ruim twee kilometer. Het wordt een lekkere loop en we zijn niet de enigen. Iedereen lijkt hier hard te lopen langs de boulevard, het ging in ieder geval lekker. Na ons late ontbijt gaan we varen, naar een Rio bij het plaatsje Seixal. Helaas op de motor, er is weinig wind en ook nog tegen. Daar aangekomen geankerd op de rivier. De meiden slaan aan het vissen geïnspireerd door gisteren, maar ze vangen niets. We hadden gehoord dat hier een goede scheepswinkel is bij een werf. Het is nog wel een stukje varen met de bijboot, allemaal er in en varen. Marleen vangt het meeste water op, maar verder komen we er zonder problemen. Alleen het blijkt een goede en grote werf te zijn maar zonder winkel. Dan gaan we maar naar de supermarkt een eindje verderop met de bijboot. We komen met wat gezoek aan op een plek waar we van boord kunnen. De meiden gaan boodschappen doen en ik pas op de boot. Als ze terug komen zwaar beladen is de waterstand al flink aan het zakken. Met letterlijk veel gemodder proberen de bijboot naar dieper water te duwen, want we zakken tot over onze enkels in de prut. Het lukt ons om los te komen en varen dan voorzichtig de rivier af waar nog maar net genoeg water staat om terug te kunnen. Onderweg vliegen de vissen door de lucht. De pogingen om vis te vangen daarna aan boord mislukken helaas.
Zaterdag 8 september
Vroeg op. Net voor laagwater moeten we naar Lissabon varen om niet te veel stroom tegen te hebben. Het gaat vlot en we meren in een grote jachthaven af, ver bij de brug vandaan om zo min mogelijk last van het lawaai te hebben. En dan op naar Lissabon om de stad te verkennen. Eerst een stuk met de tram in het centrum uitgestapt en gewinkeld. Het blijkt een mooie stad te zijn waar je nog wel wat meer tijd voor moet nemen. Na overal een beetje rondgekeken te hebben, wandelen we nog door het oude gedeelte van de stad met erg steile weggetjes waar een speciale scheve tram op rijdt. En dan lopen we weer richting haven. Eerst maar even bijkomen, het was nog een fikse wandeling terug. Als we aan boord wat drinken, constateert Albertien een grote bult op mijn arm. Nu ik had vanmorgen in bed haar per ongeluk onder de kin gestoten. Het klonk wel hard, nu denken we dat de oorzaak moet zijn geweest maar dat kan toch niet? In de avond naar de 70 meter hoge brug gelopen die overigens erg lawaaiig is met treinen en auto’s. Doordat het brugdek open is, gonst het constant door het vele verkeer en als de trein overkomt is het helemaal een geluidsfeestje. Op een gezellig terras, bijna onder de brug lekker gegeten, getrakteerd door de meiden. Nog in de kuip na genieten met een glaasje en dan naar bed, want we moeten morgen weer vroeg op. De meiden moeten weer naar huis om 05.15 uit bed dus nu lekker slapen. Tja dat had je gedacht op het moment dat wij in bed kruipen begint 100 mtr verder een grote Discotheek de volumeknoppen op de rode streep te zetten en kunnen we bijna live meegenieten. Hoezo rustig slapen? We zijn blij als we de volgende dag er uit mogen om de meiden bij de taxi af te leveren om hun naar het vliegveld te brengen. En wij kruipen nog maar even in bed want de disco sluit hoop ik elk moment en kunnen wij nog even bijslapen. En ze stoppen uiteindelijk pas rond zevenen.
Zondag 9 september
Dat wordt de tweede keer dat we vanmorgen opstaan maar nu is het een stuk rustiger qua lawaai en de herrie die de brug maakt horen we al bijna niet meer. We gaan eerst de boot maar opruimen en de spullen die we overal hebben liggen weer op de vertrouwde plekken terug leggen. Met bezoekers is het toch altijd weer schuiven met de ruimte die je hebt.
Wassen moet ook gebeuren. De meeste havens hebben tegenwoordig een wasmachine, maar deze niet. De was laten doen kost 5 euro de kilo een pittige prijs dan maar zelf. Albertien, achter het wasbord, lekker ouderwets, maar bij het helpen met het uitwringen voel ik mijn arm weer. O, daar komt die bult van! Ik heb een paar dagen geleden ook staan wringen met de was en ik herken nu de pijn. Later in de middag zijn we uitgenodigd bij de Finnen om te komen eten. ze hadden een specialiteit uit Kopio, hun woonplaats, gekregen, meegebracht door een vriend. Het heet Kalakukko, vis (baars) gebakken in roggebrood. Het smaakte ons erg lekker en het was een reuze gezellige avond, we hebben genoten. Dit zijn de leuke dingen van het zwerven met een boot.
Maandag 10 september
We gaan de stad in op zoek naar diverse spullen, die we nodig hebben en daarin zijn grotendeels geslaagd. Ook hebben we nog diverse interessante plaatsen bezocht, een museum, oude gebouwen en mooie wijken. Vervolgens weer naar de boot, afgeladen met goederen. Bij de Finnen aan boord geweest en daar de rolfok opnieuw gerepareerd met nieuwe kogels voor de lagers en nu draait het weer soepel. En dan weer naar de stad; op zoek naar Fado zangeressen. Met de dag kaart voor bus en tram is het snel en goedkoop reizen. We vinden eigenlijk niets. Behalve bij een belachelijke tent met veel te hoge prijzen waar we dan ook weglopen na het zien van de menukaart. De wijk waar we door heen slenteren is aan renovatie toe. Het staat hier bol van de graffiti en de veel gevels zijn dicht getimmerd. Toch hangt er in de avond een speciale atmosfeer. Lekker roezig. Ergens anders redelijk gegeten voor een leuke prijs, maar wel zonder Fado. Als we terug lopen horen we de Fado liederen gezongen door de dame van de bediening terwijl de kok de muziek verzorgt. Deze plek was ons aan geraden door iemand. Het advies klopte en wij gaan tevreden gaan we naar de boot om te slapen. Maar de Finnen zijn nog wakker en zij moeten onze nationale bootdrank nog proeven, want gisteren hadden we bij hun een speciaal likeur van gouden veenbessen gedronken. En o wordt het toch weer laat. Waarschijnlijk zien we hun deze reis niet meer terug, en bij het weggaan spreken we af dat als wij weer terug zijn van onze reis en weer naar het noorden varen hun thuis te komen opzoeken.
Dinsdag 11 september
We staan om zeven uur op, want het tij wacht niet. Om de rivier af te varen willen we hem graag mee hebben, de plannen zijn om naar een rivier 30 mijl verder te gaan Setubal maar als we daar na uren motoren om dat de wind weer was weggevallen, om de kaap Espichel heen komen is het nog een heel eind te varen de rivier op komen zodat we met veel gedoe tot het besluit komen om toch maar naar Sines te varen. Dat ligt wel 30 mijl verder maar is goed in het donker te doen en door varen naar de eerste plek beteken nog 12 mijl of een anker plaats 8 mijl. Ik ga voor Sines en uiteindelijk gaat Albertien ook overstag. Ook is er weer wind uit het westen opgestoken niet veel maar we kunnen zeilen. Onderweg tekent zich een fikse onweersbui af boven het land. We nemen voorzorgsmaatregelen, blister gaat er af, de normale zeilvoering omhoog, want die kan wel veel wind hebben en snel gereefd worden, antennestekkers er uit en meer van dat soort dingen. Gelukkig valt het erg mee, de bui drijft over maar neemt ook de wind mee dan maar de motor aan en om 11.30 komen we in Sines aan. Dat was weer een lange dag maar we zijn tevreden dat we het doel bereikt hebben.
Woensdag 12 september
Goedemorgen Sines. Gisteren was het immers donker toen we aankwamen, zodat we nu pas de omgeving goed aanschouwen, het is mooie plek. We liggen aan de binnenkant, maar er is een plaats aan de buitenkant vrij gekomen en Albertien geeft aan dat ze daar graag wil liggen na enige gesputter van mij doen we het toch. Nu kijken we met een mooi uitzicht over baai, Albertien helemaal gelukkig en ik moet toegeven dat het mooier is. Een veel gestelde vraag van mensen is hebben jullie nooit geen ruzie (dan krijg ik altijd de nijging om te vragen, hebben jullie dan nooit ruzie)? Natuurlijk hebben we regelmatig woorden over allerlei dingen maar je moet niet vergeten we zijn twee kapiteins één schip en we zijn alle bij even eigenwijs en dat geeft dan ook wel regelmatig verschil van inzicht met de nodige woorden. We hebben afgesproken dat we om de dag kapitein mogen zijn; ik de oneven en Albertien de even. Heb ik er in ieder geval acht meer per jaar, dat is mooi meegnomen. (Wat een smiecht! Dat heeft hij zonder vorm van overleg zelf besloten! Enfin, ik herstel, als weegschaal het evenwicht wel op mijn manier, Albertien). Vandaag blijven we hier liggen. Het is een vredige omgeving na een stad als Lissabon met al z’n drukte en herrie, helemaal goed. Ga eind van de middag te water om het schip schoon te maken op de waterlijn. De aangroei gaat toch vrij snel hier en door het een beetje bij te houden valt het te overzien.
Donderdag 13 september
Zo we blijven nog maar een dagje. Het bevalt goed, de wind die voorspeld was zou zuid zijn en dus pal tegen, dan gaan we morgen maar verder. Zo genieten we hier nog een dag van dit mooie plaatsje. We voelen ons echt toerist en zitten bij een standtent en genieten van een kopje espresso. Dit is pas vakantie! Dat reizen van ons is gewoon werken. Morgen willen we om vier uur op staan en dan naar kaap Vincente varen. Het raadsel van de wadden kenden we al uit het boek Erskin Shilders, maar…… het raadsel van de Spaanse en Portugese wateren kenden we nog niet. Evenals vele anderen, die hier nieuw waren wij deden de ontdekking in Santander. We lagen daar voor anker s’nachts en we lagen in bed maar hoorden een soort houtvuurtje knetteren of elektrische draden die staan te vonken. Albertien had het overdag al een paar keer gehoord maar ik niet. Maar toen het stil was en Albertien de juiste omschrijving van het geluid vond, hoorde ik het ook duidelijk. En het klonk toch wel verontrustend.
Misschien kortsluiting in de bedrading? Alle vloerluiken er uit, want het moet onder in de boot zitten. Niets te vinden, maar het is toch duidelijk hoorbaar en het zit of in het schip of onder het schip. We snappen er niets, kunnen niets vinden en gaan maar weer naar bed, maar liggen toch niet erg rustig. De volgende dag zijn verder gegaan zonder een oplossing gevonden te hebben voor het probleem. Later hadden we het er met andere mensen over en die begonnen te lachen en vertelden dat hun ook overkomen. De oorzaak is, dat er een soort vis is die de algen aangroei van de boot probeert af te knabbelen en dat geeft dat rare geluid. Dat verzin je toch niet.
Vrijdag 14 september
Zoals gezegd 4 uur op. Onze nieuwe landvasten los en vertrekken Er is nog bijna geen wind, die komt in de loop van de dag wel. We varen de eerste uren rustig op de motor. En dan zijn ze er weer, dolfijnen! Deze keer in het donker. Omdat de zee fluoriseert laten ze een lichtgevend spoor achter, zowel aan de oppervlakte als onder water, prachtig! Pas als het licht wordt steekt de wind op en kunnen we zeilen. De komende uren zijn we daar wel zoet mee. Eerst is er een lekker windje, later zakt die wat in en draait naar NW. Gevolg fok weg, blister er bij, maar grootzeil maakt te veel klappen in de deining dus die naar beneden en ook dit gaat weer een paar uur goed tot wind weer gaat aan halen. Hup blister er af, grootzeil en Genua omhoog, zo kunnen we de boot beter in de hand houden. Inmiddels is het NW 5 en we komen bij Cabo Vincente in de buurt. Het meest zuidwestelijke puntje van Portugal en we varen met een flinke bries om de kaap. Weer een bijzondere mijlpaal. Direct om de kaap is een baai daar moet je kunnen ankeren, we varen er wel even in maar het zint ons niet. Het zijn wel machtige rotsen om ons heen, maar er komen ook valwinden af. Oplopend tot kracht 6 en om daarmee hier te ankeren lokt niet. We gaan wel een kaap verder, daar liggen we mooier voor een strand. Helaas, de zandgrond blijkt een soort grevel te zijn waar ons bruce anker tot twee keer toe uitbreekt. We besluiten ons oude ploegschaaranker maar weer te gebruiken en die houd in een keer goed. Dat is lekker, anders worden we morgen misschien in Marokko wakker en dat vind ik geen leuk idee. Niet dat Maroko zo dicht bij is maar om door ‘shippinglane’ te drijven zonder het te weten is ook niet zo lekker met al die tankers en container schepen.
Zaterdag 15 september
Vannacht mooi op onze plek gebleven. Er staat een mooi windje. De boel opruimen eten en dan op weg, ja had je gedacht de wind is ook weg. Zo houden we al vroeg siësta, motor aan zeil naar beneden en stomen naar Lagos. Daar hebben we een afspraak met Albertien haar ouders. Na 3 uur varen kunnen we nog even een stukje zeilen en lopen zo Lagos aan langs een mooie ruige rotskust en met dit mooie weer is het een prachtig gezicht. Als we de haven in varen staan Bert en Yt Volbeda al op de kant te zwaaien en het wordt weer een gezellig weerzien. Nadat we met moeite voor deze nacht een plekje kunnen krijgen in deze schreeuwend dure haven , 42 euro per nacht, gaan we met hun mee naar het appartement waar ze logeren om dan vanavond samen de stad in te gaan om rond te kijken en uit eten te gaan bij een gezellig restaurant. En zo vliegen tijd en dag voorbij. In de nacht worden we opgevrolijkt door Karaokegezang, vals en hard, en het duurt tot laat in de nacht.
Zondag 16 september
We hadden gisteren de huurauto van Bert en Yt meegenomen naar de boot, vanmorgen zou ik die om half negen terugbrengen en als ik meteen m’n hardloopkleren aan doe, kan ik terug naar de haven rennen dan heb ik het nuttige met het aangename geregeld. Zo bedacht, zo gedaan. Na een leuke tocht langs het havenfront en boulevard kom ik afgepeigerd maar voldaan aan boord. Dan moeten we de haven uit, want er is geen plaats meer voor ons. We mogen wel buiten aan het afmeerponton liggen en wel voor het volle tarief, maar wat moet je? We willen hier een weekje blijven voor Albertien haar ouders. We zien wel. We liggen redelijk aan het ponton. s’Middags gaan we met zijn tweeën met de huurauto op stap. Het achterliggende gebied verkennen. Het is leuk om daar ook wat van te zien het is een boeiende trip, die deels over onverharde wegen gaat, asfalt gaat hier soms zomaar over in gravel.
Bert en Yt hebben op de boot gepast en heerlijk van het bootjesleven genoten, later aan boord geborreld en gegeten, deze dag kan niet meer stuk. Ook is er vandaag een Nederlandse boot aangekomen , de Dolfijn , die we voor het laatst in La Caronã hebben gezien. We wisselen verhalen en plannen uit.
Maandag 17 september
Bijtijds op. De zeilmaker gebeld of hij tijd heeft. 10 minuten later komt hij aan boord om de kluiver te bekijken, want die staat niet goed. Sinds dat ik de boot gekocht had, heb ik hem nog nooit aangeslagen, totdat we in Stavoren lagen, waar ik hem samen met Hein Nijenhuis heb uitgeprobeerd. Er klopte niets van. Later in Amsterdam nog een keer gekeken daar leek het weer mee te vallen, maar het is niet goed. Uiteindelijk in Portugal staat de zeilmaker stipt op tijd op de steiger. We hijsen de kotterfok en bekijken hem. De zeilmaker pakt een viltstift en een rolmaat tekent tot mijn afgrijzen lijnen met die stift op de fok. Hij kan het probleem oplossen zegt hij. Ik vraag wat het moet kosten, hij zegt, 200 euro, ik stem in en vraag wanneer is het klaar? Morgenochtend ??? In Portugal ?!!! We zien wel. Ja, en dan moet ik naar de dokter. Ik heb een bursitus, een beursslijmvliesontsteking in mijn rechter elleboog. We hadden een vriend dokter Wim van Beurden gebeld en verteld wat er aan scheelde en hij gaf het advies: vocht er uit laten en een corticosteroïden injectie er in tegen de ontsteking. Dus kom ik bij een privé-kliniek en leg aan de vrouwelijke arts uit wat er aan de hand en wat een Nederlandse dokter adviseerde, krijg ik gelijk een pinnige opmerking, dat ze al 40 jaar arts was en precies wist wat ze moest doen, maar ze zei wel dat Wim helemaal gelijk had. Dat krijg je als je geen 5 euro per kilo wilt betalen voor je was dan ga je het met de hand doen en dan wringen fout, fout, fout. Dat kost dus 280 euro voor een doktersbehandeling. Duur wasje! En dan moet ik voorlopig nog voorzichtig met m’n arm omgaan ook, nou ja als het maar weer goed komt. Terug via een omweg naar de boot en per ongeluk dwars door het centrum van Lagos, een soort sightseeing, je moet toch wat. Later met Bert en Yt naar de een strandtent en een visrestaurant geweest. Het was weer een wel bestede dag. ‘sAvonds besluiten we om Madeira te laten liggen en via Marokko naar de Canarische eilanden te gaan. We hebben een Pilot te leen van de Dolfijn en het ziet er aantrekkelijk uit. We zijn benieuwd.
Dinsdag 18 september
De zeilmaker belt; het zeil is klaar en hij komt hem brengen. Ik ren meteen naar de cashmachine, wat een tempo hier, daar had ik dus niet op gerekend. We passen de kotterfok en zijn helemaal tevreden, die staat er perfect op. We gaan met Bert en Yt varen, dolfijnen spotten en de rotskust bekijken. Eerst naar buiten en voor anker, er is nog geen wind. Albertien en Bert gaan zwemmen, ik mag niet vanwege m’n arm die zit in verband, mooi excuus. Daarna de zeilen omhoog en een flinke slag zee op want de dolfijnen vind je pas op diep water richting 100 meter diepte. We zien dat de beroepsspotters met hun snelle speedboten wel heel ver zee op gaan en zien op de kaart dat daar de zee pas echt diep wordt. Waar wij varen is het nog maar 50 meter, dus zien we geen dolfijnen. Maar we hebben in ieder geval lekker gezeild met een mooi windje. Terug in de haven weer aan het meldponton gemeerd, want er is voor ons nog geen plek, terwijl er toch een aantal lege plaatsen zijn. Ik moet nog terug naar de dokter voor arm-controle en die is oké. Albertien naar de kapper ze heeft lang haar maar is het met deze warmte helemaal zat. Ze heeft dus nu een ratte kopje, staat pittig.
Woensdag 19 september
Een goede morgen. De dame van de jachthavenreceptie komt melden dat er een plaatsje voor ons is vrij gekomen en we mogen binnen liggen. We doen het maar dan kunnen we water tanken en stroom bijladen. Vandaag ga ik met Bert op stap en Albertien gaat naar het appartement van haar ouders om samen met haar moeder wat dingen te doen en natuurlijk heeft dat een ligbad, dus die zien we voorlopig niet boven water. Bert en ik gaan Portamaio een vrij grote plaats wat verder op om daar rond te kijken en te shoppen. Het oude gedeelte is wel leuk het nieuwe erg commercieel met veel hoge flats winkels en restaurants. We scharrelen langs de kust terug naar Lagos en daar aangekomen gaan met een bootje een grottentocht maken. Dit is erg leuk om doen, ondanks het hoge toeristische gehalte. De lokale mensen weten precies de leuke plekken te vinden en gaan ondanks de golfslag tussen rotsen door waar weinig ruimte tussen boot en rots over blijft en dan grotten in waar we een pirouette te draaien met het bootje. Later ons nog maar even gelaafd. Vanavond op eten getrakteerd door Bert en Yt. Het is wéér een wel bestede dag.
Donderdag 20 september
Rene de Beer gaat vandaag de boot in, ja huwelijks boot wel te verstaan. Ik wens je bij deze veel geluk en een schare kinderen toe je hebt nu wel genoeg geoefend. Zo dit was een koekje uit eigen doos voor Rene. Wij gaan vandaag weer verder nog even met Bert en Yt lunchen en we krijgen al vast verjaardag cadeaus, een pilot over Marokko voor mij en Albertien zoekt nog een passend cadeau, lezen jullie nog wel. Ze is 26 september jarig! Vergeet haar niet te feliciteren via onze e-mail PF4126@sailmail.com. Daarna touwen los en op weg. Er is geen spat wind. We varen niet verder dan 5 mijl, maar liggen dan wel op een mooie ankerplek voor de nacht en gaan morgen vroeg wel verder. S’avonds zitten we aan de koffie komt er een Portugees aan geroeid in het donker. Hij zit te rommelen bij de boot en het anker en wij denken wat doet die man toch? Later zien we, dat hij waarschijnlijk illegaal vistuig heeft uit staan en wel op ons ankerplekje. Wij hebben geen dobbers of boeien gezien maar het gaat allemaal goed. Hij krijgt z’n vistuig boven water en verdwijnt in de nacht en wij verdwijnen in de kooi voor een rustige nacht op een stille plek.
Vrijdag 21 september
Vroeg op weg naar volgende bestemming is Ilha da Culatra, een eiland in een soort waddengebied onder de rook van Faro. Daar hebben we en afspraak met de al eerder genoemde Dolfijn met daarop een gezin met drie kinderen die de zelfde reisplannen hebben als wij. We hadden boeken geleend over Marokko en die moeten nu terug Zij zijn het die ons enthousiast gemaakt hebben om naar Marokko te varen. Je komt er in zo andere wereld dat het echt de moeite waard is. We komen laat in de middag aan, zien de boot van onze kennissen al achter anker liggen en gaan naast hun voor anker. De bijboot op blazen en dan naar de buren. De mannen zijn op stap, dat houdt in, vader met de drie zonen. Moeder is nog wel aan boord en komt bij ons wat drinken en bijkletsen. Later komt de rest van het gezin ook terug met wilde verhalen over wat ze allemaal beleeft hebben. We spreken met de ouders af om vanavond als de kinderen op bed zijn verder bij te praten.
Zaterdag 22 september
Als we in het plaatsje Culatra komen, is het wel een heel aparte wereld. Het lijkt wel een soort vrijstaat. Huisjes gebouwd op duinzand, van hutjes tot kleine villa’s, aan een pa van betonplaten verder zandstraten. Ze rijden hier dan ook met tractoren of vervoeren spullen in een kruiwagen of zo. Er is ook nog een winkeltje en diverse restaurantjes. Verder heeft een man een winkelwagentje vol kleding, die probeert hij te verkopen. Lukt ook nog, na het weekend is zijn karretje half leeg. We drinken een biertje voor 80 cent per fles, een glas krijg je er niet bij. Iedereen drinkt uit de fles. Langs het strand ligt het bezaait met visbootjes van klein tot redelijk groot. Achter het dorp in een soort lagune liggen de boten van een groep zeilers, die hier gestrand zijn of dien het zo naar hun zin hebben dat ze niet meer weg komen. Sommigen liggen er al vijf jaar bizar. Het is een beschermd natuurgebeid, maar overal liggen hopen afval. Wij zetten de boot droog op het strand, tussen de ooievaren, om hem schoon te maken. De aangroei valt mee, maar ik wou gewoon de boel nakijken en hier kan het nog makkelijk. Ik schilder er en passant een nieuwe waterlijn op. Niet dat we dieper liggen, maar hij laat nog steeds overal los, gelukkig is hij nu weer netjes. We hopen tegen 23 uur weer te drijven en dan weer op dieper water te kunnen ankeren.
Zondag 23 september
Bert en Yt zoeken ons nog keer op. Ze hebben immers een (huur)auto en kunnen ons gemakkelijk bereiken. Over land althans. Het eilandje waar wij vlakbij geankerd liggen, ligt een half uur varen met een ferry van de vaste wal. Daarom wij halen ze met de rubberboot op. Gelukkig kunnen we over de zandplaten, die nu onder staan omdat het hoog water is. Zo kunnen we stukken af snijden anders zijn we zeker langer dan een half uur onderweg. Albertien gaat met moeder Yt met de ferry, Bert en ik met Watervlo. Later vinden we elkaar op het eiland weer terug en gaan we daar eerst aan de koffie. Ik laat Bert nog even stukken van het aparte eiland zien. Daarna drinken en eten we nog wat bij het restaurantje met uitzicht op de veerkade. Dan met z’n vieren in de rubberboot naar de Zeezot en dat gaat met grote hilariteit met name om Yt in en uit de bijboot te laten stappen. Maar het gaat zo als verwacht goed. Later op de middag brengen we ze weer terug naar het eiland, waar ze met ferry, een oude houten schuit, naar de wal gaan. Wij gaan een flinke wandeling maken naar de andere kant van het eiland Ilha da Culatra. Lopen wat rond in het plaatsje dat daar ligt, maar vinden dat lang zo leuk niet. Eenmaal terug drinken we nog wat op ons inmiddels vertrouwde terrasje en als bij het afrekenen blijkt dat er geen wisselgeld genoeg is, zeggen ze betaal morgen maar. Bij Watervlo aangekomen heeft iemand geprobeerd de motor te starten, maar omdat ik er een slot op heb gemaakt, is dat gelukkig mislukt.
Maandag 24 september
Om het waddengevoel nog een beetje vast te houden gaan we via een onbetonde doorgang naar buiten, zoals op Terschelling het Thomas Smit gat, maar daar zijn we bekend. En hier aan de Atlantische Oceaan niet, maar ook hier laat de zee zich net zo lezen als bij ons. Met goed opletten en achter een voor ons te snel uitvarende visserman aan komen we zonder problemen buiten en dat scheelt toch 7 mijl omvaren. Bovendien is de wind oost en dus tegen dat zijn we hier niet gewend. Eenmaal buiten de zeilen omhoog en kruisen. Er staat niet veel wind, zo’n 5 knopen en na een paar uur zeilen zakt deze ook nog in. We starten het oliezeil en varen verder al slalommend tussen allerlei visnetten door. Soms zijn ze duidelijk aangegeven , maar soms ook helemaal niet en dan is het een heel gezoek naar waar kunnen we varen zonder de boel op sleeptouw te nemen. Het is gelukt! Vandaag hebben we 30mijl in maar liefst 9 uur gevaren, bepaald geen record. We komen nu aan in het laatste plaatsje van Portugal Vila Real de Santo Antonio, dit ligt aan de grensrivier met Spanje. Weer een mijlpaal in onze reis, we gaan dit hoofdstuk afsluiten en kunnen jullie verder lezen in HOOFDSTUK MAROKKO.
P.s. Wegens annulering is ons huis in de maand oktober nog vrij! Als er liefhebbers zijn, die willen uitwaaien op Terschelling dan kan dat dus. Het kost 300,= per week (incl eindschoonmaak en linnengoed) Als je belangstelling hebt kunt je met Dochter Hester bellen 0562-449629.